Γιατί δεν ακούγεται λέξη για τους κινδύνους που διατρέχουν οι εκπαιδευτικοί;

e-thessalia.gr

Του Γιώργου Καπουρνιώτη

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε με αφορμή το γεγονός ότι πέντε σχολεία στον Βόλο και μια αθλητική ακαδημία βρίσκονται σε καραντίνα. Έχει γίνει μεγάλο θέμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης η υγεία και οι κίνδυνοι που διατρέχουν τα παιδιά καθώς και οι οικογένειές τους. Δυστυχώς, όμως, δεν έχει ακουστεί τίποτα για τη σωματική ακεραιότητα των εκπαιδευτικών, το οποίο γεννά ερωτήματα.

Είναι άραγε οι εκπαιδευτικοί «αναλώσιμοι»; Γιατί δεν ειπώθηκε λέξη για τους κινδύνους που διατρέχουν;

Το εκπαιδευτικό προσωπικό στην Ελληνική εκπαίδευση είναι ήδη γερασμένο. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το 40% των εκπαιδευτικών είναι από 50 χρόνων και πάνω ή και άνω των 60 ετών, λόγω της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης. Επομένως, είναι πιο ευάλωτοι σε ασθένειες. Ανάμεσά τους υπάρχουν χιλιάδες εκπαιδευτικοί με σοβαρά νοσήματα (καρκίνος, καρδιοπάθειες, αναπνευστικά, σκλήρυνση), οι οποίοι σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο είναι υποχρεωμένοι να διδάσκουν στις σχολικές τάξεις. Επιπροσθέτως, θα πρέπει να τονισθεί ότι στην περίοδο του COVID-19, θρηνήσαμε ήδη ορισμένους μάχιμους και συνταξιούχους εκπαιδευτικούς. Ένα μεγάλο ποσοστό των σχολείων της χώρας διαθέτουν μία αίθουσα συνάθροισης εκπαιδευτικών (ορισμένα σχολεία δεν διαθέτουν καθόλου), στην οποία τα γραφεία είναι το ένα δίπλα στο άλλο. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα κάθονται δύο εκπαιδευτικοί σε ένα γραφείο. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει στα διαλείμματα όταν όλοι οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε αυτές τις αίθουσες, πολλές φορές δεν υπάρχει χώρος ούτε για να καθίσουν.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι το σχολείο όπου υπηρετώ. Η αίθουσα συνάθροισης, ονομαζόμενη ως «γραφείο των δασκάλων», δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλο χώρο με αποτέλεσμα να συνωστιζόμαστε εκεί με τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς. Στο σημείο αυτό γεννάται το ερώτημα… Πώς λοιπόν κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μπορούμε να αποφύγουμε τον συγχρωτισμό και κατά συνέπεια την πιθανή εξάπλωση του ιού;

Αλήθεια ποιος θα στεναχωρηθεί για τον μάχιμο εκπαιδευτικό, αν μετά το άνοιγμα των σχολείων, θρηνήσουμε την απώλειά του; Η πανδημία είναι εδώ, δεν έφυγε και μπορεί μια άστοχη και βιαστική κίνηση να την αναζωπυρώσει, όπως και έγινε. Φυσικά δεν κατηγορούμε αλλά ούτε και στοχοποιούμε κανέναν! Αυτός ο μονοκύτταρος οργανισμός ψάχνει «ύπουλα» τέτοιες ευκαιρίες!

Αν όμως τα παιδιά μετά από τη χαρά που πήραν με το άνοιγμα των σχολείων, ζήσουν ξανά τις δύσκολες συνθήκες που βιώσανε στον καιρό του κορωνοϊού, τότε για άλλη μια φορά η «διά ζώσης» εκπαίδευση θα χαθεί. Θα προκαλέσει τόσο στα ίδια όσο και στους γονείς αλλά και στους εκπαιδευτικούς ανησυχία, φόβο και πανικό. Πιθανό αποτέλεσμα είναι η μάθηση να συνεχιστεί πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών εκπαιδευτικών και μαθητών, χωρίς την ύπαρξη αλληλεπίδρασης μεταξύ τους.

Όμως, το θέμα του ανοίγματος των σχολείων είναι πολύ ευαίσθητο και χρήζει ιδιαίτερης μέριμνας και προσοχής. Μας λέγανε οι υπεύθυνοι, ότι τα σχολεία έπρεπε να κλείσουν, γιατί πώς θα διδάξεις από απόσταση στους μαθητές της πρώτης και της δευτέρας τάξης που πρέπει να σκύβεις πάνω απ’ τον καθένα χωριστά για να τους δίνεις διευκρινίσεις; Και πώς θα συνηθίσουν να κρατούν τις αποστάσεις, αφού μέχρι τώρα όταν σε έβλεπαν έτρεχαν στην αγκαλιά σου; Και το χειρότερο, το οποίο θα πρέπει να λάβουμε υπόψη είναι το γεγονός ότι όταν θα γυρίζουν τα παιδιά στα σπίτια τους, θα συγχρωτίζονται με τους γονείς και τους παππούδες με τα πιθανά επικείμενα νοσήματα.

Σωστά! Μα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έκλεισαν τα σχολεία; Τα παιδιά έλεγαν ότι είναι κινητές βόμβες διασποράς του ιού και ότι είναι η μεγαλύτερη πηγή μετάδοσής του, γιατί μπορεί τις περισσότερες φορές να μη νοσούν, είναι όμως ασυμπτωματικοί φορείς; Και εντάξει, τα παιδιά δεν κινδυνεύουν τόσο, αλλά στο σχολείο δε θα είναι μόνα τους. Θα υπάρχουν και οι δάσκαλοι με όλα τα προβλήματα υγείας που τους συνοδεύουν.

Τώρα τα δεδομένα αλλάζουν. Μας λένε ότι δεν μπορούμε να είμαστε κλεισμένοι για πάντα στο σπίτι. Τώρα μας τα «αλλάζετε» και μας λέτε ότι κάνατε λάθος και ότι τα παιδιά δεν μεταδίδουν τον ιό , ή ότι ευθύνονται σε ποσοστό 15-20% για τη μετάδοσή του. Φοβάμαι ότι έτσι όπως αλλάζουν γρήγορα τα δεδομένα για έναν άγνωστο ιό τον οποίο τώρα «χαρτογραφούμε», μήπως τελικά με τη λειτουργία των σχολείων διαψευστούν και θρηνήσουμε πολλά θύματα. Δεν θέλω να πιστεύω ότι πρέπει να αποκτήσουμε την ανοσία της «αγέλης», τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί!

Εξάλλου η σχολική χρονιά σε λίγο τελειώνει. Επίσης, όταν είχαν κλείσει τα σχολεία είχε ήδη περάσει το μεγαλύτερο μέρος της, συνεπώς είχε διδαχθεί και το μεγαλύτερο μέρος της ύλης. Η μαθησιακή διαδικασία συνεχίστηκε με την «εξ’ αποστάσεως» εκπαίδευση, με επιτυχία η οποία μάλιστα σύμφωνα με τις δηλώσεις της κ. υπουργού Παιδείας είχε πολύ μεγάλη επιτυχία και αυτό χάρη στο φιλότιμο, τους προσωπικούς αγώνες και τις συνεχείς προσπάθειες των εκπαιδευτικών.

Εκ κατακλείδι όταν διακυβεύεται η υγεία μας και πολύ περισσότερο η ίδια η ζωή μας, η μάθηση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, γιατί αυτή μπορεί να περιμένει και λίγο (μπορούμε να μάθουμε λίγο αργότερα). Αν όμως χάσουμε τη ζωή μας, τότε αυτή δεν επιστρέφει.