Η μύτη έξω απ’ τη μάσκα

 kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Στέκει μπροστά σ’ ένα πανό που γράφει «Κατάληψη». Αγωνίζεται για να καταργηθεί η μάσκα στο σχολείο. Η μάσκα «φιμώνει». Ο ίδιος όμως έχει σκεπασμένο ολόκληρο το πρόσωπό του με κουκούλα. Οι γιατροί και η κυβέρνηση, μήνες τώρα, προσπαθούν να πείσουν τους πιστούς ότι η Θεία Μετάληψη μπορεί να αποβεί μοιραία για την υγεία τους. Αυτοί χωρίζονται σε όσους πιστεύουν ότι εντός της επικρατείας του Κυρίου ο ιός δεν έχει θέση. Λες και όσοι εκκλησιάζονται γίνονται αθάνατοι. Οι υπόλοιποι, ενώ πιστεύουν στη δύναμη του Κυρίου, δεν πιστεύουν στην αδυναμία του ιού να εισχωρήσει στον ναό μέσω οργανισμών, που, όπως όλα δείχνουν, παραμένουν αθεράπευτα θνητοί. Υπουργός της κυβέρνησης εμφανίζεται να μεταλαμβάνει. Είναι ο κ. Κουμουτσάκος. Θέλει να δείξει ότι η πίστη του είναι ισχυρότερη από την πίστη των γιατρών; Σε ελάχιστα ιατρεία έχω μπει χωρίς να δω εικονοστάσιο δίπλα στα διπλώματα. Η κυβέρνηση νομοθετεί ότι μετά τα μεσάνυχτα απαγορεύεται η λειτουργία εστιατορίων, ποτάδικων και λοιπών ναών της διασκέδασης. Μετά τις δώδεκα οι πλατείες γεμίζουν από «παιδιά» που έχουν προμηθευτεί τις μπίρες και τη βότκα τους. Ο συνωστισμός κρατάει ώς τα ξημερώματα. 

Η ελάχιστη απόσταση ασφαλείας είναι τα δύο μέτρα. Στις ώρες αιχμής στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ αυτή με μαθηματική πράξη ακριβείας μειώνεται στα δύο εκατοστά. Η μύτη που εξέχει απ’ τη μάσκα είναι σαν το παζάρι με τη δίαιτα. Όταν πια φτάσει το χέρι σου να αρπάξει το απαγορευμένο γλυκό. Και δεν μιλάω για όσους δεν πιστεύουν στον κορωνοϊό και, επειδή δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν, έχουν φτιάξει ολόκληρες θεωρητικές κατασκευές για τη μάσκα. Και δεν αναφέρομαι στον συνωστισμό των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας ούτε στους ζωντανούς νεκρούς, τους εξαρτημένους που σέρνονται στα πεζοδρόμια. Δεν αναφέρομαι καν στους εξαρτημένους της ανυπακοής, που έχουν ως οδηγό το περίφημο ρητό: «Δεν υπακούω, άρα υπάρχω». Δεν το είπε έτσι ο Καρτέσιος, όμως εμείς οι Έλληνες ποτέ δεν υπήρξαμε καρτεσιανοί. Δεδομένης δε της κατάστασης στην υπόλοιπη Ευρώπη, για ακόμη μία φορά την έχουν καταλάβει τα φώτα του ελληνισμού. 

Υπάρχει κι ένας επιπλέον παράγων. Είναι το τυχαίο. Η ευκολία με την οποία μεταδίδεται ο ιός αυξάνει την ισχύ του τυχαίου. Κοινώς, την ισχύ του απρόβλεπτου και του ανεξέλεγκτου. Κάνεις εννιά φορές το σωστό και μία φορά, αν δεν το κάνεις, μπορεί να την πατήσεις. Δεν μπορείς να ξέρεις ποια θα είναι αυτή. Δύσκολο να το αντιληφθούμε εμείς που, ακόμη και ό,τι προγραμματίζουμε, περιμένουμε το τυχαίο για να το επιτύχουμε.