"Αυτό θα πει παιδί"...

Γράφει η Δέσποινα Γ. Σπυροπούλου

Δασκάλα 

«Ελεύθερα πνεύματα είναι εκείνοι που είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους χωρίς προκατάληψη και χωρίς να φοβούνται να καταλάβουν πράγματα που έρχονται σε σύγκρουση με τα δικά τους έθιμα, προνόμια ή πεποιθήσεις. Αυτή η κατάσταση του νου δεν είναι συνηθισμένη, αλλά είναι απαραίτητη για σωστή σκέψη …» ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ 

Η προσαρμοστικότητα και η σύνεση των παιδιών, για όλες/ους εμάς που ασχοληθήκαμε και ασχολούμαστε ΣΟΒΑΡΑ με αυτά… -προσαρμοστικότητα και σύνεση που παρεμπιπτόντως δεν ήταν απλά μεγάλες, αλλά ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΙΣ- δεν μας εξέπληξε καθόλου… ήταν αναμενόμενη σε απόλυτο βαθμό!!!

 

«Θα συνηθίσουμε, θα προσαρμοστούμε, θα δυσκολευτούμε, αλλά θα τα καταφέρουμε!!!», απαντούσα στους γονείς που εύλογα ανησυχούσαν… 

Και τα καταφέρνουμε!!! Όχι εύκολα, αλλά τα καταφέρνουμε!!! Θέλαμε πολύ να τα καταφέρουμε, παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί!!! 

Είναι δύσκολη η νέα μας καθημερινότητα, δύσκολη και τραυματική, διότι… πέρα από τις πρακτικές δυσλειτουργίες (είναι υπαρκτές και αδιαμφισβήτητες), υπάρχουν και εκείνες οι ριμάδες οι ψυχοσυναισθηματικές… εκείνες που σε πληγώνουν βαθιά και σου στερούν την αναγκαία και απαραίτητη, εκ των παιδιών μας ορμώμενη ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣΗ…

 

Μου λείπουν οι ριμάδες… Μας λείπουν οι πάσης φύσεως συσπάσεις των μυών του προσώπου και των αχειλιών… Εκείνες οι συσπάσεις της αυτοσύστασης της απόλυτης παιδικότητας, συσπάσεις αμφοτεροβαρείς, συσπάσεις μεστές αγάπης και αλήθειας, που σε γεμίζουν και ενεργοποιούν τις αισθήσεις και τα συναισθήματά σου και διατρέχουν το κορμί, το μυαλό και την ψυχή σου γιομίζοντας κάθε τους άκρια…

 

Και τώρα, τι; Απλά, άλλη μια πρόκληση μπροστά στην/στον λειτουργό… Άλλη μια -αυτονόητη κατά τα άλλα συμπεριφορά- που ίσως πολλές/πολλοί από εμάς αγνοούσαμε, εκούσια (αυτό με πληγώνει…) ή ακούσια, χάριν ενός εγωπαθούς μονόλογου (λεκτικού ή σωματικού) μιας ιδιότυπης συναναστροφής της εποχής μας…

 

ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ!!! ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!! ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ!!! 

ΜΟΝΟ… ΜΙΛΑΜΕ!!! Το απόλυτο, αρρωστημένο «ΕΓΩ» μας!!! 

Θα μάθουμε, λοιπόν, να «διαβάζουμε» τα μάτια… (απαιτείται προσήλωση… όχι «ξεπέτα»)… Θα παρατηρούμε διεισδυτικά «τις κόρες και τους γιους του ήλιου»… Όσο για τα εκ της μασκός κρυμμένα χαρακτηριστικά τους, έχουμε την ευκαιρία και τον χρόνο (υπάρχει ευελιξία) να τα απολαύσουμε στους εξωτερικούς χώρους, χώροι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία και να μας αποφορτίσουν…

 

Η γκρίνια πάντως… δεν βοηθάει και ούτε θα είναι ανεκτή! Και κυρίως αναφέρομαι στην εκ του ασφαλούς υποκριτική γκρίνια, ήτοι… στέλνω με μάσκα τα παιδιά μου στο σχολείο και αγωνίζομαι κατά της μάσκας στο σχολείο…

 

Οι αγώνες και οι επαναστάσεις, απαιτούν θυσίες, όχι «γιαλαντζί» αντιδράσεις… Αρκετά με τις… αντι-μασκέ κορόνες!!! 

Κι αν ακόμη λανθάνουν οι ειδικοί επιστήμονες, που έτριψαν τα οπίσθιά τους στα θρανία και έβγαλαν τους οφθαλμούς τους στα βιβλία… προτιμώ να ακολουθώ τους «λανθάνοντες» επιστήμονες παρά την «επιστημοσύνη του όχλου»… 

Τα παιδιά, μάς έδειξαν τον δρόμο… Δεν συμβιβάστηκαν… Αποφάσισαν! Προσαρμόστηκαν για όλες/ους εμάς που κινδυνεύουμε και αποφάσισαν να μας κρατήσουν κοντά τους… Κι όλα αυτά… τα ΠΑΙΔΙΑ!!! Τα ΠΑΙΔΙΑ μας, «η λαχτάρα της Ζωής για τη Ζωή»!!! 

«Αυτό θα πει παιδί…» 

«Στα σώματά μας τα μικρά, ίσα που χώραγε η καρδιά, αυτό θα πει παιδί…»