Τα εννιά ΟΤΑΝ του Μητσοτάκη... για ευήκοα ώτα

Σταράτες  και καθαρές κουβέντες... σε αντίθετη περίπτωση, θα είμαι ο πρώτος που θα ΟΡΜΗΣΩ!

Λεωνίδας Ι. Οικονομίδης

Δάσκαλος

Από την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ

Όταν μιλώ για ανάπτυξη, δεν έχω στο μυαλό μου μόνο τα νούμερα του Α.Ε.Π.. Σκέφτομαι τον επιχειρηματία που βλέπει μπροστά του τις ευκαιρίες, αλλά λυγίζει κάτω από το βάρος της ανασφάλειας, της γραφειοκρατίας και της έλλειψης ρευστότητας.

Όταν μιλώ για την καταπολέμηση της ανεργίας, δεν σκέφτομαι μόνο πολυεθνικές. Σκέφτομαι κυρίως την μικρή επιχείρηση. Αυτή που αν μπορέσει να ρυθμίσει τα χρέη της, με τρόπο δίκαιο, ίσως μπορέσει να προσλάβει έναν ακόμα υπάλληλο.

Όταν μιλώ για το ασφαλιστικό, έχω στο νου μου τους συνταξιούχους που είδαν να ανατρέπεται βίαια ο προγραμματισμός της ζωής τους. Αλλά έχω και στη σκέψη μου το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας που αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του Έθνους.

Όταν μιλώ για την Παιδεία, σκέφτομαι πάνω απ’ όλα τα παιδιά που δεν βρίσκουν θέση στον παιδικό σταθμό. Τους μαθητές σε σχολεία με απογοητευμένους δασκάλους, πενιχρές υποδομές και παγωμένες αίθουσες. Τους φοιτητές που εξάγουμε κάθε χρόνο ενισχύοντας τα Πανεπιστήμια, αλλά και την οικονομία άλλων χωρών. 

Όταν μιλώ για ασφάλεια, δεν έχω στο νου μόνο την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα, το άβατο των Εξαρχείων. Έχω στο νου μου όλες τις γειτονιές των πόλεων μας. Τους γονείς που διπλοκλειδώνονται και λαγοκοιμούνται. Που αγωνιούν αν θα γυρίσουν τα παιδιά τους σώα από τη ζούγκλα και την αναρχία της ασφάλτου. Η διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας των πολιτών δεν είναι μόνο θεμελιώδες δικαίωμα. Είναι προϋπόθεση ελευθερίας. Δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή πολιτική. Είναι βασική υποχρέωση της Πολιτείας.

Όταν μιλώ για πολιτική υγείας, έχω στο νου μου τον συνεπή ασφαλισμένο. Τον καρκινοπαθή που μπορεί να αναμένει τέσσερις μήνες για να αρχίσει θεραπεία. Τον χρονίως πάσχοντα που ταπεινώνεται από το ίδιο του το Κράτος. Τον άνθρωπο που έχει ανάγκη το ΕΚΑΒ και υποφέρει αναμένοντάς το. 

Όταν μιλώ για μείωση φόρων και για άλλο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής, έχω στο νου μου το νέο παιδί που δουλεύει ντελίβερι, το οποίο μου είπε: «Όταν μειώθηκε ο Φ.Π.Α. αυξήθηκε η δουλειά μου και το εισόδημά μου».

Όταν μιλώ για τραπεζικό σύστημα και ρευστότητα στην αγορά, θυμάμαι πάντα μια ιστορία που μου είπαν οι αγρότες που συνάντησα στον συνεταιρισμό του Νέστου. Παρότι η παραγωγή ακτινίδιου ήταν 150 τόνοι, είχαν ψυγεία για μόνο 30 τόνους διότι δεν είχαν πρόσβαση σε δανεισμό που θα τους έδινε τη δυνατότητα να πενταπλασιάσουν την παραγωγικότητά τους και τις εξαγωγές τους. 

Όταν μιλώ για Κράτος ευέλικτο στην υπηρεσία του πολίτη, σκέφτομαι την χήρα που πάει να βγάλει σύνταξη, τον οροθετικό που ταλαιπωρείται και εξευτελίζεται συχνά για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Άλλα και τον επαγγελματία που συνθλίβεται από τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία για να βγάλει μια νόμιμη άδεια. 

Στη συνέντευξη τύπου έδωσε διευκρινίσεις και για τα αυτόνομα σχολεία, που ο ίδιος οραματίζεται...

Ειρήνη Μπέλλα: Γεια σας, κύριε Πρόεδρε. Στην ομιλία σας, χθες, αναφερθήκατε στην Παιδεία, λέγοντας ότι αξίζουμε αυτόνομα και δημιουργικά σχολεία με ελευθερία στην επιλογή του διδακτικού προσωπικού.

Μπορείτε να μας διευκρινίσετε τι εννοείτε; Θέλετε να εισάγετε ένα νέο σύστημα πρόσληψης εκπαιδευτικών με άλλα κριτήρια, που δεν θα ελέγχεται πλέον από το κρατικό, το κεντρικό αρμόδιο Υπουργείο; Και αυτήν την αρμοδιότητα θέλετε να τη μεταβιβάσετε στις σχολικές μονάδες;

Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Άμα δείτε πως είναι οργανωμένα τα εκπαιδευτικά συστήματα στο εξωτερικό, κυρία Μπέλλα, θα διαπιστώσετε ότι, ναι, υπάρχει μεγαλύτερη αυτονομία των σχολικών μονάδων. Μέχρι και στις προσλήψεις προσωπικού. Δεν είμαστε ακόμα, εκεί, προφανώς.

Ο τελικός στόχος, όμως, σε βάθος χρόνου, θα μπορούσε να είναι και αυτός. Αυτό που σίγουρα θέλω είναι να περιορίσω τον ασφυκτικό έλεγχο του Υπουργείου πάνω στα σχολεία. Μεγαλύτερη ευελιξία στη χρήση συγγραμμάτων. Μεγαλύτερη ευελιξία στους καθηγητές και στους δασκάλους να μεταφέρουν το γνωστικό τους αντικείμενο στα παιδιά, όπως αυτοί κρίνουν. Σχολεία τα οποία είναι πιο ελεύθερα, πιο δημιουργικά, πιο αυτόνομα.

Επαναξιολόγηση των βιβλίων μας, του τι διδάσκουμε στα παιδιά. Επαναξιολόγηση του ωρολογίου προγράμματος, μέσα από την ανάγκη να προωθήσουμε άλλα γνωστικά αντικείμενα και, σίγουρα, άλλες δεξιότητες.

Και πάντως, όχι ένα σχολείο, το οποίο θα βρίσκεται κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο ενός Υπουργείου Παιδείας, το οποίο θα έπρεπε να δίνει μεγαλύτερη αυτονομία στα σχολεία. Αντ’ αυτού τα πνίγει, μέσα σ’ ένα πλαίσιο, το οποίο είναι υπερβολικά περιοριστικό. Και, τελικά, πνίγει και οποιαδήποτε εστία δημιουργικότητας και καινοτομίας.