Ιπτάμενες τούρτες

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Οι Γάλλοι την κοινότοπη και εύκολη κωμωδία τη λένε tarte à la crème, από τις περίφημες τούρτες που πετάει ο ένας στον άλλον στις ηρωικές κωμωδίες του βωβού. Ακακες και διόλου επικίνδυνες, οι τούρτες έχουν έναν μόνον σκοπό: να παρατείνουν τη σκηνή για μερικά ακόμη λεπτά και να κλείσουν το επεισόδιο με γενικευμένα χάχανα. Πάντα αναρωτιόμουν αν τις σκηνές αυτές τις είχε γράψει ο σεναριογράφος ή αν ήταν απλώς έμπνευση των ηθοποιών. Υποθέτω κάπου ανάμεσα. Ο σεναριογράφος προέβλεπε το τέλος και οι ηθοποιοί έβρισκαν τον βολικότερο τρόπο για να το ολοκληρώσουν. Αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι κωμωδία. Η κωμωδία απαιτεί αντίστιξη σοβαρότητας, την οποία ανιχνεύει υπονομεύοντάς τη με τα δικά της εκφραστικά μέσα. Δεν είναι καν φαρσοκωμωδία. Το είδος, παρά την ελαφρότητά του, έχει κι αυτό την τέχνη του. Είναι μια κωμωδία tarte à la crème, ένα μπουρλέσκ κατασκεύασμα που μόνον στόχο έχει την παράταση της σκηνής. Ο Καμμένος παραιτείται από υπουργός μεν, αφού έχει βεβαιωθεί ότι ο Τσίπρας έχει εξασφαλίσει την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, την οποία ο Καμμένος αποκαλεί «συμφωνία των Σπετσών», και ο Τσίπρας τον βοηθάει να κρατήσει το καθεστώς του αρχηγού κόμματος στη Βουλή, αφού έχουν βεβαιωθεί και οι δύο ότι ο Τσίπρας θα πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης που θα ζητήσει. Τα πρόσωπά τους στάζουν κρέμα από τις τούρτες, όμως όλα συνεχίζουν όπως πριν. Να υπενθυμίσω ότι στις σκηνές του είδους το κωμικό στοιχείο κορυφώνεται όταν εμφανίζεται στη σκηνή πρόσωπο άσχετο με τους υπολοίπους και τρώει μια αδέσποτη τούρτα που προοριζόταν γι’ αλλού. Είναι ο ρόλος που έχει αναλάβει ο κ. Δανέλλης από το Ποτάμι.

Κι αν βαρεθήκατε το μπουρλέσκ, κι αν δεν γελάτε πια με τις ιπτάμενες τούρτες, ρίξτε μια ματιά στα πρόσωπα από τα οποία εξαρτάται η τύχη της δημοκρατίας, η ημερομηνία των εκλογών και μερικές ακόμη λεπτομέρειες του δημόσιου βίου μας. Ζουράρις, Κουίκ, Κουντουρά, Παπαχριστόπουλος, κάποιος Κόκκαλης και κάτι ψιλά. Πρόσωπα μειωμένης πολιτικής ευθύνης, τα τελευταία υπόλοιπα μιας μεταπολίτευσης η οποία δεν φρόντισε ποτέ να ασχοληθεί με την ποιότητα των ελίτ της. Η ελλειμματική ποιότητα των πολιτικών στελεχών της δημοκρατίας ήταν πάντα και πανταχού παρούσα στη μεταπολίτευση. Τώρα όμως έγινε κυρίαρχη. Σκεφθείτε ακόμη ότι όλο αυτό το γλέντι, που κινείται ανάμεσα στο κουτοπόνηρο μελό και στην μπουρλέσκ κωμωδία έχει στηθεί εις βάρος μιας κοινωνίας κουρασμένης, καταπονημένης, μιας κοινωνίας που προσδοκά μερικές ημέρες πολιτικής ηρεμίας για να προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια της. Πότε και πώς θα γίνει αυτό;

Παρ’ ολίγον να λησμονήσω από τους συμμετέχοντες στην ωραία γιορτή τον κ. Φωκά των Κεντρώων, έναν άνθρωπο του οποίου την πολιτική σκέψη παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς δεκαετίες τώρα.