Δυστυχώς μπουχτίσαμεν

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σχεδόν κάθε μέρα διαβάζω και ακούω για τις βλάβες που προκαλεί στην οικονομία η παρατεταμένη εκλογική περίοδος. Εκ των οποίων βλαβών, μία είναι η βλάβη, αλλά μου φαίνεται βασική, ακόμη και σε μένα που είμαι άσχετος. Είναι η ακινησία που προκαλεί η παρατεταμένη αναμονή. Ακινησία οικονομική, κοινωνική. Σε αυτά ας προσθέσουμε και την ψυχολογική αγκύλωση της κυβέρνησης. Αντιμετωπίζει τις εκλογές με όρους απώθησης, σαν κάτι εκ προοιμίου ενοχλητικό ή δυσάρεστο, το οποίο αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις ώς τη στιγμή που ξέρεις ότι δεν θα μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είτε σαν ιατρική εξέταση που σου επιβάλλει το συνεχές αίσθημα κοπώσεως ή η απώλεια βάρους, είτε σαν τον φάκελο με τον λογαριασμό της ΔΕΗ που, για να μην αγχωθείς, δεν τον ανοίγεις ώσπου να αναγκαστείς, επειδή σου έκοψαν το ρεύμα. Ανθρώπινα πράγματα. Τον τελευταίο καιρό όμως σκέφτομαι ότι θα πρέπει να υπολογίσουμε και ακόμη μία παράμετρο, που έχει να κάνει με την πολιτική κουτοπονηριά του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ. Εχουν αποδείξει ότι ξέρουν να μετατρέπουν τις ψυχολογικές τους αγκυλώσεις σε όπλο. Βαφτίζοντάς τες «ιδεολογικές» εννοείται.

Ο κ. Τσίπρας είναι αρκετά ευφυής ώστε να ξέρει ότι η διάθεση του εκλογικού σώματος δεν πρόκειται να αντιστραφεί ριζικά ώς τον Οκτώβριο. Λυπάμαι αλλά δεν τον ενδιαφέρει τι θα επιτύχει από τώρα ώς τον Οκτώβριο, αν πάει ώς τότε. Τον ενδιαφέρει περισσότερο από τη δυνατότητα αντιστροφής η ψυχική κόπωση του εκλογικού σώματος στο σύνολό του. Κοινώς ο κορεσμός, το μπούχτισμα, η ιδανική συνταγή για την ακινησία, κατά συνέπεια την αδιαφορία. Μια προεκλογική περίοδος η οποία εγκαινιάσθηκε, ημιεπισήμως, τον Αύγουστο του 2018 και θα παραταθεί ώς τον Οκτώβριο του 2019 μοιάζει με θεραπεία που καταστέλλει τα αντανακλαστικά του ασθενούς σε νευρική κρίση. Υστερα από 14 μήνες προεκλογικής εκστρατείας ελάχιστους θα ενδιαφέρει το αποτέλεσμα των εκλογών. Εν τω μεταξύ, θα έχει μεσολαβήσει και η εκτόνωση των αυτοδιοικητικών και ευρωπαϊκών εκλογών, τα αντανακλαστικά θα έχουν βρει τις διεξόδους τους. Ας μην ξεχνάμε ότι εξαρχής το «μπούχτισμα» ήταν η μόνη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Μπουχτίσαμε στις «διαπραγματεύσεις» που μας άνοιξαν τον δρόμο για να μπουχτίσουμε στα νέα μνημόνια και τώρα κινδυνεύουμε να μπουχτίσουμε από εκλογές, κοινώς από δημοκρατία.

«Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι, τέσσερις φίλοι μου κι εγώ, όλοι μας ναυτικοί εκ ναυτικών, όλοι μας ναυτικοί εξ απαλών ονύχων πήραμε απόφαση να φύγουμε», όπως γράφει ο Εμπειρίκος. Το θέμα είναι ότι, αν μπουχτίσεις απ’ τις εκλογές, μπουχτίζεις από τη δημοκρατία. Και αναρωτιέμαι μήπως αυτή είναι ο απώτερος στόχος.