Τα σπουργιτάκια του Τσίπρα

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Τσίπρας «πιάνει πουλιά στον αέρα». Οταν το είπε αυτό ο Ν. Αλιβιζάτος, δεν τον πίστεψα. Μετά όμως τη συμπλήρωση του ευρωψηφοδελτίου, είμαι αναγκασμένος να παραδεχθώ πως είχα άδικο. Ναι, ο Τσίπρας πιάνει πουλιά στον αέρα. Κι αν δεν είναι αετοί, ας είναι και ταλαίπωρα σπουργιτάκια που ψάχνουν κάνα ψίχουλο για να ζήσουν. Πετούμενο δεν του ξεφεύγει του Τσίπρα. Ξεσήκωσε τον κόσμο με την υπόθεση Novartis, διέσυρε όσους ήθελε να διασύρει και περιμένει με τις ξόβεργές του μπας και κανένα πτηνό αφηρημένο πέσει στην παγίδα. Ναι, πιάνει πουλιά στον αέρα ο Τσίπρας. Υπέγραψε τη συνθήκη με τον Ζάεφ δωρίζοντάς του γλώσσα και εθνότητα και για να περάσει τη Θεσσαλία δεν του φτάνουν τα λεωφορεία με τα ΜΑΤ. Ναι, πιάνει πουλιά στον αέρα ο Τσίπρας. Το οικονομικό του σχέδιο πέτυχε να αποτελειώσει τη μεσαία τάξη, να δημιουργήσει στρατιές νεόπτωχων. Θα μου πείτε, κατάφερε όχι μόνον να αποτρέψει τους επίδοξους επενδυτές, αλλά να παγώσει και όσες επενδύσεις είχαν ήδη συμφωνηθεί. Κατάφερε βέβαια να δημιουργήσει πλεονάσματα, που μπορεί να του φανούν χρήσιμα όταν τελειώσουν τα σπουργίτια.

Θα ήθελα ειλικρινά κάποιος από όσους πιστεύουν στις πολιτικές ικανότητες του Τσίπρα να μου αποκαλύψουν μία, έστω μία, επιτυχία της κυβέρνησής του στην τετραετία. Η απόπειρα χειραγώγησης του τηλεοπτικού τοπίου; Το δημοψήφισμα; Η αναβάθμιση της ανομίας στα Εξάρχεια από τις μολότοφ στα καλάσνικοφ; Η εκατόμβη στο Μάτι ή μήπως το μεταναστευτικό; Οσο για το «κοινωνικό κράτος» που ο νεοφιλελευθερισμός θέλει να καταργήσει, υπάρχει ώς τη στιγμή που θα χρειαστείς ιατρική περίθαλψη σε δημόσιο νοσοκομείο. Φτάνει να δεις τα στελέχη της κυβέρνησής του και τους παρατρεχάμενους, για να παραδεχθείς ότι πιάνει πουλιά στον αέρα. Κι αυτοί πιστεύουν ότι πιάνει πουλιά στον αέρα ο αρχηγός. Πολύ φοβούμαι δε ότι το πιστεύει και ο ίδιος.

Το μόνο πουλί που είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια του είναι η εξουσία. Η μόνη επιτυχία του είναι ότι κατάφερε να μείνει πρωθυπουργός, παρότι έπεφτε μονίμως έξω στους υπολογισμούς του, παρά τις γκάφες του, τις παλινωδίες του που στοίχισαν και στους δημοκρατικούς θεσμούς, και στην κοινωνία, και στην οικονομία. Και το κατάφερε χάρη στις περιστάσεις και χάρη στα μεγάλα αποθέματα αδρεναλίνης που εκκρίνει. Μονίμως θυμωμένος με κάποιον, μονίμως εναντίον κάποιου, έτοιμος να πει το χονδροειδές ψέμα του, περιφρονώντας την αλήθεια και την πραγματικότητα. Και έχει ακόμη αρκετή ορμόνη για να ξοδέψει ώς τον Οκτώβριο. Θέλει, λέει, να ολοκληρώσει το έργο του. Μα και οι ηγέτες των ολοκληρωτικών καθεστώτων αυτό επικαλούνται για να κρατήσουν την εξουσία τους. Στο ενδιάμεσο καραδοκεί για κάνα σπουργιτάκι.