Απ’ τον αυριανισμό στον πολακισμό

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η αγένεια, το θράσος, το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ που τολμάς να μου μιλήσεις», η χυδαία επίδειξη στερεοτύπων του ανδρισμού δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψουν. Ο χαρακτήρας που επιδεικνύει την τζάμπα μαγκιά του ως εύσημο κοινωνικής συμπεριφοράς και γίνεται πρόθυμος καταδότης για να εκδικηθεί είναι μάλλον κοινότοπος. Με δυο λόγια, ο Πολάκης δεν είναι μοναδικός. Ούτε ο ανθρώπινος τύπος του είναι μονοπώλιο της απερχόμενης κυβέρνησης. Πολάκηδες κυκλοφορούν σε όλους τους πολιτικούς χώρους, κάνουν δε αισθητή την παρουσία τους όπου παρατηρείται συγκέντρωση ατόμων πέραν των δύο ή τριών του στενού προσωπικού κύκλου όσων δεν τους υποφέρουν. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς και επικοινωνίας, στο ταξί, στο διπλανό αυτοκίνητο, στα κρεμασμένα στο περίπτερο πρωτοσέλιδα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο νοσοκομείο ή στο σχολείο του παιδιού σου. Δεν προέρχονται από συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, ούτε από κάποια συγκεκριμένη επαγγελματική ομάδα.

Ως εκ τούτου η κ. Αρβελέρ έχει δίκιο. Το πρόβλημα δεν είναι ο Πολάκης. Το πρόβλημα είναι ο πολακισμός. Το πρόβλημα είναι όταν το θράσος και η τζάμπα μαγκιά μετατρέπονται σε ιδεολογία και αποκτούν πολιτική ισχύ. Οταν συμβαίνει αυτό, όταν μπορούν δηλαδή να επηρεάσουν ως πρότυπα συμπεριφοράς δημοσίων προσώπων, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα είδος κοινωνικής απειλής. Να το πω πιο απλά. Ο αδιάφορος μαθητής ο οποίος, εκτός του ότι είναι σκράπας, είναι και φασαριόζος και αγενής και ψεύτης δεν αποτελεί πρόβλημα παρά μόνον για τον εαυτόν του. Οταν όμως ο δάσκαλος τον ανακηρύξει σε πρότυπο και καλέσει τους υπόλοιπους μαθητές να τον μιμηθούν επιβραβεύοντάς τον, τότε το πρόβλημα γίνεται πρόβλημα όλης της τάξης. Και αυτό έκανε ο Τσίπρας με τον Πολάκη.

«Οταν διοικούν οι ανίκανοι φταίνε οι ικανοί», σημείωσε η κ. Αρβελέρ στη συνέντευξή της στην Τασούλα Επτακοίλη στην «Κ» της περασμένης Κυριακής. Ο πολακισμός δεν γεννήθηκε επειδή ο Τσίπρας πιάνει πουλιά στον αέρα, είναι μάγος, θεός, ντριμπλέρ και καραμπουζουκλής. Γεννήθηκε και αναπτύχθηκε σε ένα περιβάλλον δημόσιου λόγου και συμπεριφοράς που το όργωσε για δεκαετίες ο αυριανισμός και δεν δημιούργησε τα κατάλληλα αντισώματα για να απομονώσει το ήθος και το ύφος του. Και σε αυτό θα πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες των πνευματικών και πολιτικών ελίτ, οι οποίες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παρακολουθούν με το στόμα ανοικτό από απορία και θαυμασμό τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, ενίοτε δε χειροκροτούν τα γνήσια «παιδιά του λαού» που μας βγάζουν από την πλήξη της ευπρέπειας και της υποκρισίας. Οι εκλογές φτάνουν για να διώξουν τον Πολάκη. Ο πολακισμός όμως έχει βαθιές ρίζες και η εξάλειψή του απαιτεί χρόνο, κόπο, κυρίως όμως θάρρος.