Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ζητούν Αρβελέρ, Βερέμης, Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου και Διαμαντούρος

Καταλήψεις, βανδαλισμοί και ασυδοσία, θεσμοθετήθηκαν το 1982 επί ΠΑΣΟΚ

Το πανεπιστημιακό άσυλο απασχολεί την ελληνική κοινωνία από τον περασμένο αιώνα. Παρά τις δημόσιες συζητήσεις ωστόσο που είχαν ανοίξει για το θέμα μετά το 1975, δεν συμπεριλήφθηκε ποτέ σε κανέναν νόμο, γι' αυτό και δεν είχε νομική, αλλά μόνον ηθική υπόσταση.

Για πρώτη φορά θεσμοθετήθηκε το 1982 με το νόμο-πλαίσιο της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ για τα ΑΕΙ, ενώ κανένας υπουργός δεν το «άγγιξε» ως το 2007, οπότε η κυβέρνηση της ΝΔ με υπουργό Παιδείας την Μαριέττα Γιαννάκου, καθόρισε συγκεκριμένα τι καλύπτει το πανεπιστημιακό άσυλο και ποιους χώρους μέσα στα ιδρύματα. 

Την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ζητούν οι Ελένη Αρβελέρ, Θάνος Βερέμης, Μαριέττα Γιαννάκου, Άννα Διαμαντοπούλου, Νικηφόρος Διαμαντούρος. Αναφέρουν ότι το άσυλο δεν αφορά στους φοιτητές, ούτε την προστασία επιλήψιμης διαγωγής εντός του πανεπιστημιακού χώρου.

Το πλήρες κείμενο

"Η ανοχή έγινε πια ενοχή. Δεν επιτρέπεται σ’ ένα ευνομούμενο κράτος να ανέχεται η πολιτεία τις βιαιοπραγίες, τις αυθαιρεσίες και τις απειλές που εκτοξεύουν και διαπράττουν ανενόχλητοι φοιτητές, συνεπικουρούμενοι ασφαλώς και από εξωπανεπιστημιακούς αναρχικούς, εναντίον των πανεπιστημιακών δασκάλων. Ως ελάχιστο παράδειγμα θα θυμίσουμε την άνανδρη επίθεση εναντίον του Άγγελου Συρίγου, Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου και πρόσφατα εναντίον της Μαρίας Ευθυμίου, Καθηγήτριας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Γνωστά επίσης και τα πρωτοφανή και απαράδεκτα πολυάριθμα περιστατικά παρακώλυσης της λειτουργίας των Ακαδημαϊκών θεσμών, καθώς και της ασύστολης καταστροφής του επιστημονικού εξοπλισμού. Την θλιβερή αυτή εμπειρία έχουν γνωρίσει αδιακρίτως όλα σχεδόν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, χωρίς να υπάρξει αποτελεσματική επίσημη αντίδραση. Το προνόμιο του πανεπιστημιακού ασύλου που επικαλούνται για να καλύψουν κάθε παραβατικότητα, αγνοούν οι παρανομούντες, ότι δεν αφορά στους φοιτητές, ούτε την προστασία επιλήψιμης διαγωγής εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Το άσυλο συστήθηκε ήδη στην αρχή της Αναγέννησης για να παραχωρήσει στους καθηγητές απόλυτη ελευθερία στην επιλογή του προγράμματος διδασκαλίας τους, απαγορεύοντας κάθε εκκλησιαστική ή πολιτική παρέμβαση και ανάμειξη. Καιρός λοιπόν να καταργηθεί το κακώς εννοούμενο σήμερα άσυλο, για να μπορέσουν τα πανεπιστήμιά μας να βρουν τον βηματισμό για την απρόσκοπτη διάδοση της γνώσης και την άσκηση της έρευνας.

Ο πολιτισμός μετριέται στις μέρες μας με το ποιόν του πανεπιστημίου κάθε χώρας και η ποιότητα του πανεπιστημίου προϋποθέτει τον σεβασμό και την αγαστή σχέση με την κοινωνία που το δημιούργησε και το συντηρεί. Ο μεγαλύτερος πλούτος είναι να μοιράζεσαι τη γνώση, όπως μοιράζεσαι το ψωμί. Είναι επικίνδυνος εχθρός του πολιτισμού, όποιος εμποδίζει τη δημιουργία και την μοιρασιά της γνώσης που παράγει το πανεπιστήμιο".

Ελένη Αρβελέρ

Θάνος Βερέμης

Μαριέττα Γιαννάκου

Άννα Διαμαντοπούλου

Νικηφόρος Διαμαντούρος