Ξεπουληματίες! Του Ν. Μπογιόπουλου

Ένα τρελό γλέντι, ένα μεθύσι ευτυχίας, ένα πανηγύρι ικανοποίησης συντελείται τις τελευταίες μέρες στα δελτία των «8». Μια λέξη κλίνεται σε όλες τις πτώσεις, συνοδευόμενη από ξέφρενους αλαλαγμούς χαράς:

«Αποκρατικοποίηση»!

Οι «παπαγάλοι» των «σωτήρων» έχουν ξετρελαθεί με το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ, εύχονται νέα ξεπουλήματα, με αφορμή την επίσκεψη Σαμαρά στο Πεκίνο, διαπιστώνουν «μηνύματα εμπιστοσύνης των επενδυτών», με αφορμή την έλευση των Καναδών στο αεροδρόμιο των Σπάτων, επιδαψιλεύουν ύμνους στην κυβέρνηση, γιατί «άρχισαν επιτέλους οι αποκρατικοποιήσεις», και γενικώς βρίσκονται σε έναν παροξυσμό που θυμίζει τον αξέχαστο Αυλωνίτη να διαλαλεί την πραμάτεια του, φωνάζοντας:

«Περάστε κύριοι, ό,τι πάρετε ένα τάληρο, κύριοι»...

Παρατήρηση πρώτη: Η πραμάτεια του Αυλωνίτη ήταν δική του. Αυτά που ξεπουλάει ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, το ΤΑΙΠΕΔ και η κομπανία των «8», από επιχειρήσεις μέχρι φράγματα (!), κι από υποδομές στρατηγικού χαρακτήρα μέχρι νερό, γη και θάλασσα (!), από πού τα φέρανε; Από το σπίτι τους;

Παρατήρηση δεύτερη: Αν αυτό το ξεπούλημα είναι «αναπτυξιακό» και «φιλολαϊκό», γιατί η Ελλάδα δε γνώρισε καμία φιλολαϊκή ανάπτυξη, παρά τις Ούλεν, τις Πάουερ, τις Πεσινέ, τους Τομ Πάπας, τους Ωνάσηδες, τους εθνικούς εργολάβους, τους εθνικούς προμηθευτές και τους εθνικούς «νταβατζήδες», που της πίνουν το αίμα από συστάσεώς της;

Παρατήρηση τρίτη: Επειδή το δικό τους κράτος είναι παρακολούθημα των μονοπωλίων. Επειδή το δικό τους κράτος τα πιάνει από τις ιδιωτικές «Ζήμενς». Επειδή το δικό τους κράτος τα βάρη των ιδιωτικών «Λίμαν Μπράδερς» στις ΗΠΑ, των ιδιωτικών «Μπάνκια» στην Ισπανία, των ιδιωτικών τραπεζών στην Ελλάδα τα φορτώνει στο δημόσιο ταμείο και από εκεί στην πλάτη των λαών, από πού προκύπτει ότι το ξεπούλημα είναι το «αντίδοτο», τάχα, στο συνειδητά και ταξικά ξεπουλημένο δικό τους κράτος, ενώ στην πραγματικότητα το ξεπούλημα συνιστά τη συνέχεια και την προέκταση αυτού ακριβώς του ξεπουλημένου - δικού τους - κράτους.

Παρατήρηση τέταρτη: Αν ο λεγόμενος δημόσιος τομέας δουλεύει για λογαριασμό των ιδιωτών κι αν οι μέχρι τώρα κερδοφόροι τομείς του δούλευαν και δουλεύουν για λογαριασμό των «αφεντικών», από πού προκύπτει ότι το ολικό ξεπούλημά τους θα είναι υπέρ του λαού και όχι εις βάρος του λαού, όπως συνέβαινε με το έως τώρα μερικό ξεπούλημά τους;

*Ας σταθούμε λίγο στο τελευταίο:

Λένε ότι άμα ξεπουλήσουν τα πάντα θα μειωθεί το χρέος, θα μειωθούν τα ελλείμματα, θα μειωθεί η ένταση της λιτότητας.

Ξεπερνάμε την απάτη πως, ξεπουλώντας κερδοφόρους τομείς θα μειώσουν το χρέος, και μάλιστα τη στιγμή που στερούν έσοδα και κέρδη από το Δημόσιο για να τα χαρίσουν απευθείας στους κεφαλαιοκράτες!

Θυμίζουμε, πρώτον:

To έτος 2000 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 139,2 δισ. ευρώ.

Το 2004 το δημόσιο χρέος είχε ανέλθει στα 201,2 δισ. ευρώ.

Το 2009 το δημόσιο χρέος έφτασε στα 298,5 δισ. ευρώ.

Το 2012 το δημόσιο χρέος, και μάλιστα παρά το «κούρεμα», έφτασε στα 305 δισ. ευρώ.

Θυμίζουμε, δεύτερον:

Εως το τέλος της δεκαετίας του 2000 είχαν ξεπουλήσει και ξαναξεπουλήσει τον Σκαραμαγκά και όλη σχεδόν τη ναυπηγική βιομηχανία. Είχαν ξεπουλήσει την ΑΓΕΤ, τον ΟΤΕ, το 90% του τραπεζικού τομέα, το λιμάνι του Πειραιά, την «Ολυμπιακή», τους οδικούς άξονες της χώρας, το 48,5% της ΔΕΗ, το 38% της ΕΥΔΑΠ, το 64% από τα «Ελληνικά Πετρέλαια», το 49% του ΟΠΑΠ, το 92% της Εθνικής Τράπεζας, το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», τη γέφυρα του Ρίου κ.ο.κ.

Και ρωτάμε:

Την περίοδο που συνέβησαν όλα αυτά τα ξεπουλήματα, κι αν τα ξεπουλήματα είναι «καλά», είναι «επενδυτικά», είναι «αναπτυξιακά», πολύ περισσότερο αν τα ξεπουλήματα είναι «σωτήρια» από το χρέος, τότε γιατί το χρέος από το 2000 μέχρι το 2012 - ενόσω δηλαδή συνέβησαν αυτά τα ξεπουλήματα - υπερδιπλασιάστηκε;

*

Η απάντηση είναι προφανής, την έχουμε επισημάνει πολλάκις και θα την επαναλάβουμε:

Δεν ξεπουλάνε για να μειώσουν τα χρέη, αλλά για να ενισχύσουν την κερδοφορία της ολιγαρχίας, παραδίδοντάς της, για να ξεζουμίσει, ό,τι απέμεινε από τη δημόσια περιουσία.

Δεν ξεπουλούν για να «πληρώσουν τα χρέη της χώρας». Ξεπουλούν για να εκπληρώσουν το μόνο χρέος που αναγνωρίζουν και το μόνο «χρέος» που τους καθοδηγεί: Το ταξικό τους χρέος απέναντι στα μονοπώλια και τους κεφαλαιοκράτες που υπηρετούν.