Το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου για τα Χριστούγεννα

«Τέκνα και αδελφοί μου εν Χριστώ,

Χριστός γεννάται, δοξάσατε,

Σχεδόν απροσδόκητα, το σκοτάδι, που θέλει να επιβληθεί στη ζωή των ανθρώπων, αιφνιδιάζεται από τις καμπάνες των Χριστουγέννων. Συναγερμός ήρεμος που διαπερνά τις αισθήσεις και ξεσηκώνει νηφάλια τις καρδιές των ανθρώπων προσκαλεί στην επανάσταση της ελπίδας.

Πρόκληση για αντίσταση στις πολύπλευρες μορφές σκλαβιάς του πνεύματος και της καταδυνάστευσης της ελευθερίας των ανθρώπων. Πορεία χωρίς φως.

Και ιδού! Μέσα στις απειλές των πολέμων, τη δυστυχία της φτώχειας και της προσφυγιάς, τις απειλές των τρομοκρατών ή την απολυταρχία των ισχυρών του κόσμου, ένας ψίθυρος γιορτινός ξεχειλίζει από τις εκκλησίες.

Και ορθώνεται, συνεχώς τρανούμενος, καθώς οι άνθρωποι ενώνονται στην χριστουγεννιάτικη λειτουργία σε παιάνες θριαμβευτικούς, ότι: “Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε”.

Είμαστε καλεσμένοι να απαντήσουμε, αντιστεκόμενοι στην παρακμή του πολιτισμού, που συνεπάγεται την απαξίωση του ανθρώπου.

Εναντίωση στον ευτελισμό της εικόνας του Θεού σε καταναλώσιμο είδος. Ο άνθρωπος, ο πλασμένος κατ΄ εικόνα του Θεού, να πάψει να γίνεται θυσία στον βωμό του πλούτου και της αλαζονείας.

Είμαστε καλεσμένοι να κάνουμε τη ζωή του κόσμου φωτεινή, στηριζόμενη στην αγάπη και την αλληλοκατανόηση. Αυτό το στάδιο προηγείται στη διαμόρφωση της πολιτικής ή άλλων μορφών παρέμβασης για να γίνει ο κόσμος καλύτερος.

Να ξαναεστιαστούμε στην απελευθέρωση από τις πολλαπλές βίαιες απειλές του σκότους, που ξεκινά από την μοναδική επιλογή επιστροφής στην πηγή του φωτός: “Φως εκ Φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο”.

Πρέπει να ξαναθυμηθούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι αναλώσιμο είδος, πορευόμενος προς το πουθενά, αλλά είναι “εικόνα του Θεού”, πορευόμενος προς το “καθ΄ ομοίωσίν Του”. Δηλαδή αυτός που αντανακλά γύρω του και στην οικουμένη το φως του Χριστού.

Αίφνης, τα σήμαντρα, οι καμπάνες και τα κάλαντα, οι υμνωδίες και το αγαλλίαμα της γιορτής ρίχνει το φως παντού και κάνει την καταστροφικότητα και την απαισιοδοξία, που κρύβονται στα πάθη και την αμαρτία, όπου δεν βρίσκουν σκοτάδι να κρυφτούν. “Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα” (Ματθ. 4, 16).

Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι όντως δύσκολος. Η Εκκλησία καλείται να αναλάβει τις ευθύνες της. Να είναι φορέας αυτής της ειρηνικής επανάστασης που συντρίβει το βράχο.

Να απελευθερώνει από τα σκοτεινά σπήλαια στη λαμπρότητα της φάτνης, όπου διαχέεται το φως της σωτηρίας διότι “Αστήρ σε υπέδειξεν, εν Σπηλαίω χωρούμενον τον αχώρητον”.

Όσο επίπονο, μαρτυρικό, διωγμένο και περιφρονημένο είναι αυτό που καλούμαστε να πράξουμε ο καθένας από την θέση του και όλοι μαζί ως πιστοί της τρισηλίου Θεότητος, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστός γεννάται ως βρέφος στις καρδιές μας.

Πρέπει να επιτρέψουμε να μεγαλώσει ο Χριστός μέσα μας. Να είναι Αυτός το πρότυπο της ομορφιάς και της μεγαλωσύνης του ανθρώπου. Έτσι Χριστόμορφες και φωταγωγούσες εικόνες του Θεού θα δημιουργήσουν έναν άλλο τρόπο ζωής του κόσμου.

Γι΄ αυτό η Εκκλησία δεν έχει έργο την εξάσκηση επιμέρους πολιτικής αλλά καλείται να διαμορφώσει πολίτες με ήθος. Και εκείνοι, μετά, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.

Δεν είναι φορέας της μιάς ή της άλλης άποψης που διαιρεί και βασιλεύει, δίνοντας στο σκότος τη δύναμη. Καθήκον είναι προφητικά να οδηγεί ως αστέρας στη πηγή του φωτός.

Γιατί: “Η γέννησίς Σου Χριστέ ο Θεός ημών ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως. Εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο. Σε προσκυνείν τον ήλιον της δικαιοσύνης και σε γιγνώσκειν εξ ύψους ανατολήν”.

Οι χριστουγεννιάτικες καμπάνες σημαίνουν την πάντοτε και εντελώς απόλυτη κυριαρχία του φωτός απέναντι στο σκοτάδι. Και επιβάλλονται στον τρόμο, να υποχωρήσει μπροστά στην ταπεινή αγάπη που γεννιέται στη φάτνη, διότι “η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον” (Α' Ιωάν. 4, 19).

Αν σήμερα τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε μέσα σε διαταραγμένους καιρούς είναι πρώτα από όλα ένα κάλεσμα στην αναγέννηση ενός εκάστου και όλων μαζί.

Αδελφοί μου, Χριστός γεννάται!

Χριστός επί γης υψώθητε!

Είναι καιρός να σκεφτούμε πάλι τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει. Το μέλλον απαιτεί από τους πιστούς, από την Εκκλησία, ξανά, την προσφορά ενός οράματος. Μιάς κατεύθυνσης ζωής ελπιδοφόρας και φωτισμένης.

Ας τον υποδεχτούμε λοιπόν στη ζωή μας επιτρέποντας να γεννηθεί στις φάτνες των καρδιών μας».