Η συντηρητική δυναμική

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

​Το μέλλον της Ελλάδος δεν θα κριθεί από το βαπτιστικό της νεαράς γείτονος. Θα επηρεασθεί, αντιθέτως, από την τύχη της. Αναρωτιέμαι, αν οι σχέσεις μας ήσαν διαφορετικές, η μικρή δημοκρατία θα είχε κλείσει με τόση άνεση τα σύνορά της για να εγκλωβίσει τους πληθυσμούς των προσφύγων στη χώρα μας; Θα με ενδιέφερε να ακούσω μια εγκυρότερη γνώμη. Το βαπτιστικό της όμως αγγίζει το συλλογικό μας αίσθημα. Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω και καμιά ελληνική οικογένεια που να μην έχει τσακωθεί γύρω από την κολυμβήθρα. Σοβαρεύομαι πάραυτα. Το βαπτιστικό λειτούργησε ως καταλύτης της ανασφάλειας και της δυσπιστίας που διακατέχουν τη σιωπηρή πλειοψηφία. Το πλήθος στο Σύνταγμα φώναζε τη δυσπιστία απέναντι στους διαχειριστές του παρόντος που προεξοφλούν μέλλον δυσοίωνο. Διάβασα πως ο μέσος όρος ηλικίας ήταν άνω των πενήντα. Αντιπροσωπευτικό δείγμα της δημογραφίας μας. Αυτή είναι η χώρα μας. Και αυτοί συνιστούν ως επί το πλείστον τη σιωπηρή πλειοψηφία. Ασχέτως κολοκυθιάς των αριθμών, αυτή κατέβηκε στο Σύνταγμα την Κυριακή. Η παιδεία του κ. Τσίπρα του επιτρέπει να ακούσει την παραμικρή έκρηξη μολότοφ, αλλά δεν τον βοηθάει να ακούσει τη φωνή μερικών εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Αυτό δεν λέγεται δημοκρατικός ηγέτης.

Ερώτηση κρίσεως. Πώς αυτό το συλλογικό αίσθημα θα μετατραπεί από παθητικό σε δημιουργικό; Προχθές η σιωπηρή πλειοψηφία κινητοποιήθηκε για να αποτρέψει κάτι, τον τραυματισμό της εθνικής της ταυτότητας. Ομως η κινητοποίηση δημιουργεί τη δική της δυναμική. Στο σημείο αυτό εμφανίζεται η ανάγκη του δημαγωγού, με τη σημασία που είχε στην Κλασική εποχή και η οποία δεν ήταν αρνητική. Αυτός που «άγει» τον Δήμο. Και για να ξεκουνηθεί ο Δήμος από τη φυσική του αδράνεια και να αχθεί χρειάζεται έμπνευση και αίσθημα. Η δημοκρατία, οι κοινωνίες δεν λειτουργούν μόνον με ορθό λόγο. Με τους νεκρούς προγόνους σου δεν σε συνδέει ο ορθολογισμός. Σε συνδέει το αίσθημα.

Η πολιτική οφείλει να μεταπλάσει το αίσθημα σε έργο, σε ορθό λόγο, που όμως δεν το καταστρέφει. Πώς οι ελληνικές σημαίες του Συντάγματος θα μεταφρασθούν σε έργο; Εξαιρώ την ασχήμια και τη γελοιότητα. Αναφέρομαι στη σιωπηρή πλειοψηφία. Αυτή, έστω υποσυνείδητα, ζήτησε μια μεγάλη συντηρητική παράταξη για να την απαλλάξει από τα στερεότυπα της Αριστεράς. Χειροκρότησε τον Μίκη, τον «Επιμήκη» του υπέροχου Μποστ, σαν να συνοδεύει την παλιά Ελλάδα στην τελευταία της κατοικία. Ή μήπως όχι; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τη Νέα Δημοκρατία. Διότι οι πραγματικοί ευρωπαϊστές σήμερα είναι όσοι μπορούν να αφομοιώσουν τη συντηρητική στροφή των κοινωνιών στα όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.