Οταν χαχανίζουν οι Πολάκηδες

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Δεν ξέρω τι πρέπει να μας συμβεί ώστε η Ολομέλεια της Βουλής να μην παριστάνει την Ολομέλεια με τα μισά έδρανα κατειλημμένα. Θα μου πείτε από τις εννιά το πρωί συνεδρίαζαν και όταν έγραφα αυτές τις γραμμές η «νύχτα ήταν ακόμη νέα». Θα σας πω ότι ποσώς ενδιαφέρει η κόπωσή τους ή η ανία τους. Ενδιαφέρει, αντιθέτως, η σοβαρότητά τους. Και αυτή κρίνεται από τη δυνατότητά τους να αντιληφθούν τη σοβαρότητα των ζητημάτων για τα οποία καλούνται να αποφασίσουν. Αν δεν αντιλαμβάνονται ότι η χθεσινή συνεδρίαση δεν αφορούσε στη Novartis, αλλά στο δικαίωμα του Πολάκη να χαχανίζει στα μούτρα όλων μας, τότε δείχνουν πως είναι μέρος του προβλήματος. Και το πρόβλημά μας είναι ότι δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που μας συμβαίνει και να το αντιμετωπίσουμε. Και φοβούμαι ότι αυτό που μας συμβαίνει το εξέφρασε το «Αει στο διά…» της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, η οποία, αντί να ασχοληθεί με την ποίηση μετά την καταστροφική διαχείριση του μεταναστευτικού, προήχθη στο προεδρείο της Βουλής. Πολύ φοβούμαι επίσης ότι το μικρόφωνο δεν ήταν τυχαία ανοικτό. Ηθελε να την ακούσουμε και να θαυμάσουμε την άνεσή της.

Και δυστυχώς τα δύο αυτά φυντάνια της κυβερνητικής ανθοδέσμης δεν προσβάλλουν μόνον την πολιτική σκηνή της δημοκρατίας, ό,τι έχει απομείνει από δαύτην. Προσβάλλουν το ήθος ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Ο Παναγιώτης Πικραμμένος δεν είναι πολιτικός. Εζησε τη ζωή του ως δικαστικός λειτουργός, υπηρέτησε τη χώρα σε μια κρίσιμη στιγμή ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με το αναιδές χάχανο κάποιου Πολάκη. Κάποιου τυχάρπαστου που αγορεύει λέγοντας ότι περιφέρεται στα καφενεία και ακούει τους θαμώνες να τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει να ασχημονεί. Ε ναι. Ετσι την καταντήσαμε την Ελλάδα μας. Μια χώρα όπου ένας Πικραμμένος καλείται να απολογηθεί σε έναν Πολάκη. Και ναι μεν ο Πολάκης σε τρία χρόνια δεν θα κόβει εισιτήρια ούτε στο Δελφινάριο του Σεφερλή, όμως το χάχανό του θα μας στοιχειώνει. Μας έπλασε όλους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του. Κι αν δεν είναι ο Θεός της Βίβλου, είναι ο θεός του ΣΥΡΙΖΑ.

Θαύμασα την αγόρευση του κ. Γεωργιάδη. Κυρίως την ακρίβεια των στοιχείων. Και μου θύμισε ένα από τα γνωστά επεισόδια του σταλινικού έπους. Οπου ο Στάλιν ρωτάει τον Μπέρια ποια στοιχεία έχει συγκεντρώσει για την ενοχή του Ζινόβιεφ κι εκείνος του απαντάει ότι δεν βρήκε τίποτε διότι φρόντισε να τα καταστρέψει όλα. Και ο Στάλιν: απόδειξη ότι είναι ένοχος. Αυτά όμως γίνονταν παλιά, σε άλλα μέρη, μακρινά. Οταν χαχανίζουν οι Πολάκηδες, η δημοκρατία τρέχει να κρυφτεί.