Αριστερή διανόηση απέναντι στην κακοήθεια

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Η Αριστερά δεν διαθέτει μόνον το ηθικό πλεονέκτημα. Διαθέτει και το διανοητικό πλεονέκτημα. Στις τάξεις της φύονται πνευματικοί άνθρωποι σαν τις παπαρούνες την άνοιξη. Πανεπιστημιακοί, όπως ο Γαβρόγλου, ο Τσουκαλάς και εκατοντάδες άλλοι έτοιμοι να αναδείξουν τις αξίες της με το κύρος τους. Συγγραφείς, όπως ο Βασιλικός, η Μάρω Δούκα ή η Ρέα Γαλανάκη. Ποιητές όπως ο Νίκος Ξυδάκης και ο Τάσος Κουράκης. Σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μουσικοί ων ουκ έστι αριθμός. Εκδότες, βιβλιοπώλες, δημοσιογράφοι. Όλοι αυτοί, ασχέτως ταλέντου, δεν φροντίζουν μόνον για την παραγωγή των ιδεών και την επανανακάλυψη της Αμερικής διορθώνοντας τα λάθη του Κολόμβου. Φροντίζουν και για τη διακίνησή τους. Υπερασπίζονται το πανεπιστημιακό άσυλο και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου όταν η αυταρχική Δεξιά προσπαθεί να το ορίσει. Δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν Κνίτες απαγόρευσαν στον Στεφάν Κουρτουά, εκ των συγγραφέων της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού, να μιλήσει στο Αριστοτέλειο. Ούτε όταν μερικοί αλήτες μπαχαλάκηδες τραμπούκισαν στην Πάτρα τον βιολόγο Γουότσον, τον νομπελίστα που ανακάλυψε το DNA. Δεν αναφέρομαι στους εντοιχισμούς καθηγητών ή στον προπηλακισμό του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Δεν φθείρουν τα επιχειρήματά τους μες στην πολλή συνάφεια. Τα κρατούν για τα ουσιώδη, τον νόμο Κεραμέως, την απεργία πείνας του Κουφοντίνα, και τον Λιγνάδη.

Βιάζομαι, θα μου πείτε, όμως περιμένω εδώ και μέρες κάποιους εξ αυτών να πουν κάτι για την κακοήθεια. Πώς «διαβάζουν» την ταύτιση της Νέας Δημοκρατίας με την παιδεραστία; Ή μήπως είναι υπεράνω Διαδικτύου; Εκτός κι αν αρκούνται στη χθεσινή αποστροφή του Τσίπρα περί καταδίκης της κακοήθειας. Την άφησε να κυκλοφορήσει με την άνεσή της, να μολύνει ό,τι βρήκε στον δρόμο της, προσπάθησε να την εκμεταλλευθεί πολιτικά, απέτυχε και την καταδίκασε. Και χθες, στη Βουλή, κατάντησε να ζητιανεύει την παραίτηση της Μενδώνη, το ξεροκόμματο απ’ το πολιτικό γεύμα που ετοιμαζόταν να απολαύσει.

Η κακοήθεια που διαχέεται σαν τον κορωνοϊό στον δημόσιο βίο δεν είναι κομματικό ζήτημα. Δεν είναι καν πολιτικό. Ή μάλλον είναι πολιτικό διότι χτυπάει την ίδια μας τη συνύπαρξη. Πριν από μερικά χρόνια η μια Ελλάδα κατηγορούσε την άλλη για δωσιλογισμό. Χαμηλά, πιο χαμηλά. Σήμερα προσπαθούν να κατοχυρώσουν τον διαχωρισμό της διαστροφής. Πόσο πιο χαμηλά. Περιμένω στις επόμενες ημέρες να ακούσω συναδέλφους που σέβομαι, όπως η Μάρω Δούκα ή ο Βασίλης Βασιλικός. Περιμένω να μοιραστώ μαζί τους την ευαισθησία που όλοι μοιραζόμαστε, την απαλλαγή του κοινού μας βίου από την εγωτική κακοήθεια των ναυαγών της πολιτικής μας ζωής.