Το κράτος υποχωρεί, οι κατσαπλιάδες έρχονται

kathimerini.gr

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Τι εκπεσμός για το ΠΑΣΟΚ ως σύμβολο! Από τα στατιστικά στοιχεία που ανακοινώθηκαν για τις επιθέσεις των αναρχικών, προκύπτει ότι τα γραφεία του άλλοτε κραταιού (οι χώροι που άγιασαν από την παρουσία του Μεγάλου!) χρησιμοποιούνται από τις ομάδες των αναρχικών ως πεδίο εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων. Μην το υποτιμάτε καθόλου· και η μολότοφ θέλει την τεχνική της: πώς την ετοιμάζεις, πώς την πετάς, πώς προστατεύεσαι από αυτή. Ολα αυτά στην πράξη μαθαίνονται, όχι από το Ιντερνετ. Οπως λοιπόν οι Βρετανοί αξιοποιούσαν τις ταραχές στη Βόρειο Ιρλανδία, ώστε, με τη διαρκή εναλλαγή των μονάδων, να κρατούν τον στρατό τους τέλεια εκπαιδευμένο σε συνθήκες πραγματικού κινδύνου, ομοίως και οι αναρχικοί με τα γραφεία της ΠΑΣΟΚάρας. (Με τη διαφορά, βέβαια, ότι για τους αναρχικούς δεν υφίστανται συνθήκες πραγματικού κινδύνου, καθώς οι αστυνομικοί που φρουρούν τα γραφεία έχουν διαταγή να μην αντιδρούν...) 

Από την άλλη πλευρά –και ιδίως όταν θυμάμαι τα τότε μεγαθήρια του ΠΑΣΟΚ να ανεβαίνουν στα κάγκελα, μεταφορικώς, υπέρ των βομβιστών– πόσο ταιριαστή τιμωρία για το ΠΑΣΟΚ να το χρησιμοποιούν σήμερα οι αναρχικοί με τέτοιο υποτιμητικό τρόπο! Επί ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε το ξεχαρβάλωμα που ονομάσαμε εκδημοκρατισμό και έφερε τα Εξάρχεια να βρίσκονται εδώ και δεκαετίες σε μια κατάσταση Μπέλφαστ ύστερου 20ού αιώνα. Τηρουμένων –ευτυχώς– πολλών αναλογιών, εκεί, στο κέντρο των Αθηνών, εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι ισχύος μεταξύ κράτους και παρακράτους, που θυμίζει την περίοδο την οποία οι Βορειοϊρλανδοί ονόμασαν «The Troubles». 

Ατύπως, όλες οι κυβερνήσεις έχουν αποδεχθεί την ύπαρξη αυτού του προβλήματος και, ουσιαστικά, ακολουθούν παραλλαγές της ίδιας πολιτικής για την αντιμετώπισή του: μέσω της άσκησης ισχύος, διεξάγουν μια διαπραγμάτευση με το παρακράτος, με σκοπό τον περιορισμό των δραστηριοτήτων του μέσα σε αποδεκτά γεωγραφικά, αλλά και εγκληματολογικά, όρια. Ουδείς, έχω την εντύπωση, αυταπατάται με την ιδέα ότι θα μπορούσε κάτι να γίνει δραστικό προκειμένου να εξαλειφθεί το πρόβλημα και να απελευθερωθεί η περιοχή. Ετσι, το μόνο που αλλάζει είναι η δόση της νόμιμης βίας. Αλλες κυβερνήσεις πιέζουν περισσότερο και άλλες λιγότερο, τα δε αποδεκτά όρια εξαρτώνται πάντα από τις πολιτικές (ψηφοθηρικές) προτεραιότητες των κυβερνώντων. Εκτός από τούτη εδώ.

Το δείχνουν πια και τα επίσημα στοιχεία, ότι η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί πολιτική ανεξάντλητης ανοχής απέναντι στους αναρχικούς. Μόνο στο πρώτο τετράμηνο του έτους, οι επιθέσεις ήσαν 59 (και τώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες μπορεί ο αριθμός να έχει ανεβεί...), ενώ πέρυσι ήσαν 89 συνολικά. Υποθέτω ότι δεν πρέπει να είναι συμπτωματικό –και, σίγουρα, δεν είμαι ο μόνος που το έχει παρατηρήσει– ότι η επιθετικότητα των αναρχικών εντάθηκε και, ώς ένα βαθμό, συστηματοποιήθηκε μετά την προ μηνών συζήτηση για το θέμα της ανομίας στα Εξάρχεια, σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή. Εκείνο το θρασύτατο «πού τη βλέπετε τη βία;» του πρωθυπουργού, το οποίο ήταν και παραμένει η γραμμή της κυβέρνησης στο ζήτημα των Εξαρχείων, πρέπει να έθιξε πάρα πολύ τους αναρχικούς. Ηταν η πρώτη φορά που κάποιος πρωθυπουργός αμφισβήτησε την πολιτική διάσταση της ύπαρξης και της δράσης τους – και μάλιστα, τι ειρωνεία, ο πιο κοντινός τους πολιτικά. Εκτοτε, έχουμε και την πύκνωση των επιθέσεων και την εισαγωγή νέων τακτικών, όπως οι μεταμεσονύκτιες επιδρομές. 

Θα ήταν καλά, εάν το θέμα έμενε εκεί· έχει όμως και βαρύτερες επιπτώσεις. Μια κυβέρνηση που εκχωρεί σε κάποιους το προνόμιο της βίας και, ουσιαστικά, καταργεί τη δικαιοδοσία της αστυνομίας σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, στέλνει προς τα έξω το σήμα ότι το κράτος βρίσκεται σε υποχώρηση. Ο,τι σχετικό διαπιστώνει ο καθένας τριγύρω ενισχύει αυτό ακριβώς το μήνυμα. Εχουμε, π.χ., μια κυβέρνηση η οποία μετά βίας καταφέρνει να κρύψει την αντιπάθειά της για την αστυνομία και η οποία διαλαλεί με κάθε τρόπο και μέσον ότι η «καταστολή» (σε κανονικά ελληνικά, η έννομη τάξη) έχει καταργηθεί. Να θυμίσω ότι η πρώτη πράξη της, με τον Παρασκευόπουλο και τον περιβόητο νόμο για τις αποφυλακίσεις, ήταν να δείξει ότι, στο παιχνίδι κλέφτες-αστυνόμοι, εκείνη είναι με τους πρώτους. Εχουμε αρμόδιο υπουργό έναν εκκεντρικό απόστρατο, πρώην ΠΑΣΟΚ, ο οποίος νομίζει ότι νευριάζοντας κάνει τα ψέματα του πειστικά. Επίσης, κάμερες –που αποδεικνύονται διεθνώς απαραίτητες για τη δουλειά της αστυνομίας– δεν υπάρχουν, επειδή ο πολιτικός χώρος που σήμερα κυβερνά τις πολέμησε σαν όργανα του σατανά. 

Το μήνυμα της υποχώρησης του κράτους και μάλιστα στη στοιχειώδη υποχρέωσή του να προστατεύσει την ασφάλεια και την περιουσία πολιτών και Δημοσίου δεν χωρεί αμφιβολία ότι ενθαρρύνει την εγκληματικότητα, και μάλιστα τη σοβαρή και οργανωμένη, της μορφής που αποκαλύπτεται τούτες τις μέρες στα δημόσια νοσοκομεία. Πρώτα ήταν η Αθήνα (Αγ. Σάββας) και ύστερα Λάρισα, Βόλος, Λαμία – σαν τον αλήστου μνήμης «Σαράφη» εξελίσσεται η δράση εκείνων που κλέβουν ιατρικά μηχανήματα. Δεν είναι άστοχη η σύνδεση με τα Εξάρχεια. Μπορεί οι δράστες των κλοπών να μην έχουν καμία πραγματική σχέση με τους αναρχικούς, όμως οι χώροι του κοινού εγκλήματος και της τρομοκρατίας συγκοινωνούν πλέον. Και το καθεστώς των Εξαρχείων, όπως συνηθίσαμε να το λέμε, είναι μια μορφή τρομοκρατίας, ηπιότερης από εκείνη που σε σημαδεύει με τη ρουκέτα, τρομοκρατίας όμως.Έντυπη