Ο Όσκαρ Ουάιλντ, τα μπλόκα, η Αριστερά, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, ο ΓΑΠ, ο Καραμανλής

anoixtoparathyro.gr

Του Γ. Λακόπουλου

Η ζωή είναι άδικη με τον Αλέξη Τσίπρα: του στερεί τα καλύτερα. Αν δεν ήταν πρωθυπουργός πού θα ήταν αυτές τις ημέρες; Στα μπλόκα με τους αγρότες και στους δρόμους με τους μικρομεσαίους, τους επαγγελματίες και τους επιστήμονες. Θα κατήγγειλε το Μνημόνιο και θα υποσχόταν να το καταργήσει σε μια νύχτα.

Ήρωας των δρόμων. Θα έριχνε αντιπολιτευτικούς κεραυνούς στην κυβέρνηση, στη Μέρκελ, στην Ευρώπη, στο κεφάλαιο, στους ολιγάρχες. Θα ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και ένας μαχητής πολιτικός – φίλος του λαού.

Η κακή του μοίρα τον οδήγησε στην εξουσία. Και πρέπει να υπογράφει μνημόνια, να δέχεται τις κοινοτικές αποφάσεις, να κόβει συντάξεις, να στέλνει τα ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, να καταγγέλλει τις κινητοποιήσεις. Έξω είναι η χαρά του συνδικαλιστή και αυτός ταμπουρωμένος στο Μέγαρο Μαξίμου σχεδιάζει φόρους και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Η περίπτωση Τσίπρα είναι η απόλυτη δικαίωση του Όσκαρ Ουάιλντ: «Υπάρχουν δυο τραγωδίες στηζωή. Η μία είναι να μην αποκτήσεις ποτέ αυτά που θέλεις. Η άλλη είναι τα αποκτήσεις».

Ο σημερινός Τσίπρας διαγράφει τον χθεσινό και ο χθεσινός εξευτελίζει τον σημερινό. Αλλά όχι για αυτό που κάνει σήμερα ως πρωθυπουργός. Γι’ αυτό που έκανε πριν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν παραδειγματίστηκε καν από τον Γ. Παπανδρέου, που αρνήθηκε να βάλει πλάτη στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση όπως του ζήτησε ο Κ. Καραμανλής το Μάρτιο του 2009. Βιαζόταν να πάρει την εξουσία και νόμιζε ότι η τυφλή αντιπολίτευση θα τον φέρει πιο κοντά.

Την πήρε και να δούμε πως θα ξεμπλέξει. Γιατί αν νομίζει ότι ξέμπλεξε με την απόφαση να πάει τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, ξυπόλητη, κάνει λάθος. Δεν έγινε μόνο αποσυνάγωγος. Έχει και άλλες εκκρεμότητες.

Ομοίως ο Τσίπρας θα μπορούσε να αφήσει τον Σαμαρά να κλείσει το δεύτερο Μνημόνιο ζητώντας του απλώς να βγάλουν από κοινού πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και να τον αφήσει στη μοίρα του. Με την πορεία που είχε πάρει δεν είχε μέλλον.

Αλλά ήθελε να περάσει στην άλλη πλευρά αμέσως, πάση θυσία και με κάθε μέσο. Τα χρησιμοποίησε όλα. Το κατάφερε και τώρα τα ελικόπτερα που προανήγγειλε για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο θα ταχρειαστεί ο ίδιος. Ούτε κι αυτός θα ξεμπερδέψει εύκολα με τους χειρισμούς ως το Τρίτο Μνημόνιο.

Έτσι κι αλλιώς δεν θα ξεμπερδέψει με τη χλεύη της Ιστορίας και με την περιφρόνηση ανθρώπων σαν τον Μανώλη Γλέζο που ζήτησε συγγνώμη από τους πολίτες γιατί τον εμπιστεύτηκε. Ένας άλλος δεν θα έβρισκε τρύπα να κρυφτεί.

Δεν ξέρουμε αν πράγματι βασανίζεται ο Τσίπρας αυτή την περίοδο γιατί είναι από τη πλευρά την ανάλγητης εξουσίας και όχι από τη πλευρά την αγωνιστικής καταγγελίας της. Η περίπτωσή του όμως είναι πιο επιβαρυμένη από τον προκατόχων του.

Αυτός δεν κατέστρεψε μόνο την κυβερνητική προοπτική του με το να την εκβιάσει. Κατέστρεψε μια ολόκληρη ιδεολογία, την οποία στην πράξη συκοφαντούν και διασύρουν οι άνθρωποί του.

Κυρίως ακύρωσε τη μόνη ευκαιρία που είχε η χώρα να βγει από την κρίση και να μπει στον ενάρετο κύκλο, σε όλα τα επίπεδα. Η ιστορία εκκαθάρισε την εκκρεμότητα που είχε με την Αριστερά: της έδωσε την ευκαιρία να κυβερνήσει. Με τις αξίες της. Χωρίς εξαρτήσεις και σκοπιμότητες.

Ο Τσίπρας χειρίστηκε με τον χειρότερο τρόπο αυτή την ευκαιρία- και με τους χειρότερους ανθρώπους. Ακόμη και σήμερα έχει δίκιο -στα λόγια- όταν αναφέρεται στη διαπλοκή, στις πηγές της κακοδαιμονίας της χώρας, στην οικονομική καταστροφή, στο κομματικό κράτος.

Αλλά στην πράξη δεν αποτυγχάνει απλώς να τα αλλάξει: γίνεται ο ίδιος μια ακόμη πηγή κακοδαιμονίας. Σαν τους προηγούμενους. Γιατί στην πράξη δεν λειτουργεί σαν αριστερός: είναι ένας κυνικός εξουσιαστής.- Φτάνοντας ακόμη και ως το ανοσιούργημα της ταύτισης με τον Καμμένο και το παρ’ ολίγον έγκλημα της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Αυτά όμως είναι θέματα που θα συζητήσει η Αριστερά και η προοδευτική παράταξη μετά την περίοδο Τσίπρα. Γιατί κάποτε θα τελειώσει κι αυτή. Τότε θα ανοίξει το θέμα για τον 40άρη που ταείχε όλα και τα κακομεταχειρίστηκε .

Προς το παρόν το παράδειγμά του -μαζί με το παράδειγμα Σαμαρά- αφορά τους επόμενους και κυρίως τον πιθανό διάδοχο του: τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι περιπτώσεις Γ. Παπανδρέου και Τσίπρα -και του Σαμαρά, για άλλους λόγους- πρέπει να του γίνουν μάθημα.

Αν βιαστεί να πάρει την εξουσία, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο και υποστηριζόμενος από κάθε καρυδιάς καρύδι και ιδίως από εκείνους που θέλουν να διώξουν τον Τσίπρα για λόγους δικού τους συμφέροντος, το τέλος θα πάρει τη θέση του – σε όλα. 

ΥΓ. Ίσως το καλύτερο μάθημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα ήταν να επισκεφτεί τον Καραμανλή-ιδιωτικά. Πρώτα για να βγάλει από πάνω του την υπόνοια ότι εν γνώσει του στήθηκε το σκηνικό της δήθεν συμμαχίας του Καραμανλή με τον Τσίπρα-που χρησιμοποιήθηκε υπέρ του στις εσωκομματικές εκλογές. Και δεύτερο για να ρωτήσει τη γνώμη του για ένα κρίσιμο θέμα: θα μπορούσε ποτέ ο ίδιος και η ΝΔ να περάσει τη νομοθεσία που μπορεί να περάσει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ; Από την απάντηση θα καταλάβει τι σημαίνει στρατηγική στην πολιτική.