Λιγότερα στις τσέπες μας, περισσότερα στις καρδιές μας...

Οι τρέχουσες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες και εξελίξεις ανέτρεψαν πολλά από αυτά που ήταν δεδομένα σε πολλές οικογένειες. Τόσα χρόνια είχαμε μάθει να κυνηγάμε τα χρήματα προκειμένου να εξασφαλίσουμε ακριβά ρούχα, σπίτια, αυτοκίνητα, εξόδους, μία μεγάλη και πολυτελή ζωή. Μία ζωή που δεν προλαβαίναμε να ζήσουμε, να απολαύσουμε, αφού κυνηγούσαμε όλο και περισσότερα χρήματα για να αγοράσουμε περισσότερα υλικά αγαθά.

Και τώρα; Λεφτά δεν υπάρχουν, ο κόσμος χάνει τις περιουσίες που με τόσο κόπο απέκτησε, αγωνίζεται για να διασφαλίσει τα αυτονόητα, τα απαραίτητα για να επιβιώσει και τίποτα δεν είναι πια όπως πριν.

Εκτός, όμως, από ορισμένες σοβαρές αρνητικές συνέπειες στις ζωές όλων μας, μήπως όλη αυτή η δυσάρεστη κατάσταση αποτελεί μια ευκαιρία για να αναθεωρήσουμε κάποιες αντιλήψεις και πεποιθήσεις μας; Μήπως ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε τις αξίες μας και να διαχωρίσουμε τις πλασματικές από τις πραγματικές επιθυμίες και ανάγκες μας; Μήπως αποτελεί μία χρυσή ευκαιρία να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και να γνωρίσουμε πραγματικά τους συνανθρώπους μας;

Ο υπέρμετρος καταναλωτισμός, ο άκρατος υλισμός των «καλών εποχών» μάς αποξένωσε, μάς απομάκρυνε από τους γύρω μας, είχαμε γίνει αδιάφοροι και δεν νοιαζόμασταν για το τι συμβαίνει στο διπλανό διαμέρισμα, στο κοντινό μαγαζί, στην ηλικιωμένη γειτόνισσα.

Χωρίς, όμως, το ατελείωτο κυνήγι χαρτονομισμάτων και αγαθών, έχουμε τον χρόνο να αρχίσουμε να ψάχνουμε βαθιά μέσα μας, να βρούμε αυτά που θέλουμε, που επιθυμούμε πραγματικά, να ξαναβρούμε αυτά που χάσαμε από τον εαυτό μας εις βάρος της αναζήτησης της πλασματικής ευτυχίας, να ξαναβρούμε το παιδί που ήμασταν κάποτε που ζούσε την κάθε στιγμή, μιλούσε και χαμογελούσε αληθινά. Ας πούμε «καλημέρα» σε έναν περαστικό, ας συζητήσουμε με τον φούρναρη της γειτονιάς μας, ας προσφέρουμε ένα κομμάτι ψωμί στον πατέρα που ζητιανεύει για να ζήσει τα παιδιά του, ας ξαναγνωρίσουμε τους ανθρώπους, ας ξαναγίνουμε άνθρωποι με όλη την σημασία της λέξης.

Ας είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτά που μας έχουν απομείνει, ακόμα κι αν αυτά είναι ένα πιάτο φαγητό, ένα κρεβάτι να κοιμηθούμε, ένα ζευγάρι μάτια για να απολαμβάνουμε την ομορφιά που υπάρχει τριγύρω ή ένα ζευγάρι χέρια για να αγκαλιάζουμε. Κι έτσι, θα είμαστε πιο πλούσιοι από ποτέ, πλούσιοι στις καρδιές μας…

Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, Εκπαιδευόμενη Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

thepsychologysecrets.blogspot.gr