Περαστικά

Το Ζιζάνιο

Παρατηρητήριο

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, στις 14 Απριλίου 2013 έγραψε στον λογαριασμό του στο twitter.

“Η νίκη του Νικ. Μαντούρο στη Βενεζουέλα είναι μήνυμα ελπίδας και αλλαγής. Οι οπαδοί του δεξιού Καπρίλες μιλούν πάλι για νοθεία. Περαστικά!”

Η νίκη όμως του Μαδούρο, δεν έφερε κανένα “μήνυμα ελπίδας και αλλαγής” * για τους πολίτες της Βενεζουέλας. 

Αντιθέτως, ο Μαδούρο εξελίχθηκε σε έναν δικτάτορα.

Πρόσφατα, το φιλικό προς τον Μαδούρο Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε τη σύνθεση του κοινοβουλίου (την πλειοψηφία διαθέτει η αντιπολίτευση) παράτυπη και αποφάσισε να αναλάβει το ίδιο τις νομοθετικές αρμοδιότητες της Εθνοσυνέλευσης. Απόφαση την οποία ανακάλεσε, μετά τις μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. 

Και δεν είναι το μόνο γεγονός που, αντί για μήνυμα ελπίδας και αλλαγής, δείχνει την καταστροφική πορεία της χώρας μετά τη νίκη Μαδούρο.

Η Βενεζουέλα είναι μπροστά σε μια χρεοκοπία τεραστίων διαστάσεων. Η οικονομία της συρρικνώνεται από το 2014 και ο πληθωρισμός εκτοξεύθηκε «χτυπώντας» κυρίως τα λαϊκά στρώματα. 

Τα δυσθεώρητα αυτά προβλήματα και όσα νέα δημιουργούνται, είναι αποτέλεσμα της διακυβέρνησης Μαδούρο και της εμμονής του να παραμείνει στην εξουσία.

Η εμμονή του αυτή, προσπαθώντας παράλληλα να αποτρέψει την κατάρρευση της χώρας, έχουν μετατρέψει την κυβέρνηση σε ένα αυταρχικό καθεστώς και έχει οδηγήσει εκατομμύρια πολίτες στους δρόμους. 

Το μήνυμα ελπίδας στους πολίτες της Βενεζουέλας δεν έφτασε ποτέ, όπως, αντίστοιχα ποτέ δεν ήρθε η ελπίδα στους έλληνες πολίτες («η ελπίδα έρχεται» προεκλογικό μήνυμα ΣΥΡΙΖΑ).

Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Παπαδημούλη, τους πολίτες τους σώζει η «ελπίδα», την οποία πρέπει να περιμένουν ωσάν τη Δευτέρα Παρουσία ένα πράμα. 

Είναι το γνωστό αριστερό μεσσιανικό σύστημα, το οποίο, ελλείψει ρεαλιστικών πολιτικών προτάσεων και πράξεων, προσφέρει σήμερα, άμεσα, ανακούφιση στους αναξιοπαθούντες, μέσω της υπόσχεσης απελευθέρωσής τους από τα δεινά, αύριο.

Η πραγματική ζωή όμως δεν αντιμετωπίζεται με ελπίδα και αυτό, ο κ. Παπαδημούλης θα έπρεπε να το ξέρει. 

Που σίγουρα το ξέρει, αλλά χαζός είναι να πει πως, σήμερα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά;

Σήμερα χρειάζεται την ψήφο και σήμερα πρέπει να προσφέρει την «ανακούφιση».

Ρίξε σήμερα μια «ελπίδα» για αύριο και αύριο, έχει ο Θεός. 

Κι αν δεν έρθει η «ελπίδα», θα πούμε πως φταίει ο νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός (άσχετα αν εμείς κυβερνάμε). 

Πέραν όμως του μεσσιανικού μηνύματος, ο κ. Παπαδημούλης κάνει και ένα ατόπημα, ιδιαίτερα σοβαρό για τη θέση που κατέχει.

Αντί να κλείσει την προσευχή του με τη λέξη «Αμήν», όπως θα ήταν φυσικό (π.χ. θα έρθει η ελπίδα, αμήν), αντ’ αυτού, ως γνήσιος αριστερός, κλείνει με αντεκδίκηση.

Εύχεται «Περαστικά!» στους ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας (επειδή είναι δεξιοί τους ονομάζει οπαδούς, αν ήταν αριστεροί θα ήταν ψηφοφόροι), επειδή νίκησε ο «Εκλεκτός» του. 

Ως Ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που γράφει παντού πως είναι (13ος από τους 14), καλό θα ήταν να μένει έξω από τα πολιτικά δρώμενα άλλων χωρών.

Ακόμη καλύτερο θα ήταν να προσέχει διπλά όταν τιτιβίζει, γιατί η πραγματικότητα προσπερνά τις θρησκείες και να που έρχεται η δύσκολη στιγμή που πρέπει να πει κάτι για τους ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης και όχι μόνο, που σήμερα χάνουν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία, απέναντι σε ένα αυταρχικό αριστερό καθεστώς. 

* Η «ελπίδα» παραπέμπει στο προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «η ελπίδα έρχεται» και η «αλλαγή» παραπέμπει στο προεκλογικό σύνθημα του Ανδρέα (του γνωστού) «ήρθε η ώρα της αλλαγής». Μα πόσο ΠΑΣΟΚ, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ.