Οι ήλοι είναι τύποι

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Ανίκανη μια κυβέρνηση που βάζει το χρέος επί τον τύπον των ήλων και αναμένεται απόφαση για το χρέος!» Υποθέτω ότι όταν ο αρμόδιος του πρωθυπουργικού γραφείου έφτασε στο σημείο αυτό της απομαγνητοφώνησης από την ομιλία του ηγέτου του στη Βουλή περί Υγείας θα σταμάτησε μερικά δευτερόλεπτα να πληκτρολογεί. Πλέκοντας, δε, τα δυο του χέρια πίσω από τον αυχένα του, θα τεντώθηκε επ’ ολίγον στην εργονομική του πολυθρόνα, ίνα επιτύχει τη χαλαρότητα που θα του επέτρεπε να απολαύσει την εκφραστική γεύση της ρητορείας. Μειδίαμα χάραξε στα χείλη του, και κουνώντας μια δυο φορές πέρα και δώθε το κεφάλι του ψιθύρισε: «Πού πάει και τα βρίσκει ο μεγάλος; Και πώς πάντα συνδυάζει το πνεύμα των ημερών με τη μεγάλη πολιτική; Θα μου πεις, γι’ αυτό είναι πρωθυπουργός κι εγώ σκέτος δακτυλογράφος των δελτίων στο Μαξίμου. Ευτυχώς που είναι πρωθυπουργός, γιατί αν δεν ήταν αυτός εκεί που είναι δεν θα ήμουνα κι εγώ εδώ που είμαι». Και έτσι συνέχισε να πληκτρολογεί. Και έβαλε κι αυτός το χρέος επί τον τύπον των ήλων, γραπτώς αυτή τη φορά για να μην πάει χαμένο στην τύρβη των καιρών. Πώς αλλιώς να «θρέψεις», κατά τον κ. Τσίπρα, τους καρπούς της πολιτικής σοφίας;

Μερικές από τις καλύτερες στιγμές της παλιάς καλής ελληνικής κωμωδίας τις χρωστάμε στον αυτοσχεδιασμό. Ηθοποιοί του θεάτρου και της επιθεώρησης, οι πρωταγωνιστές έμπαιναν στον πειρασμό να ξεφύγουν από τους γραμμένους διαλόγους και να πετάξουν τις εμπνεύσεις της στιγμής. «Ποιος είναι αυτός ο ΙΚΑΣ που θα τον πληρώνω κιόλας;» Η ατάκα ανήκει στον Χατζηχρήστο ή στον σεναριογράφο; Και τα υπέροχα ελληνικά της Δέσποινας Στυλιανοπούλου ήταν γραμμένα ή μήπως προέκυπταν στον οίστρο του γυρίσματος; Δυσκολεύομαι να σκεφτώ ότι κάποιος, μόνος του, καθισμένος μπροστά στη γραφομηχανή του έγραψε «Μετά το μεταμεσονύκτιο αποβλακούται», χωρίς να έχει μπροστά του τον Νίκο Ρίζο στον οποίον απευθύνεται η Στυλιανοπούλου. Ηταν η εποχή που το στρίψιμο της γλώσσας έβγαζε γέλιο. Ηταν περιχαρακωμένο στην οθόνη, τη σκηνή, ή στα υπέροχα σκίτσα του Μποστ. Για να γελάσεις με τον Μποστ πρέπει να έχεις κάποια αίσθηση της καθαρεύουσας, ή έστω της καθομιλουμένης. Αν την χάσεις απλώς σου φαίνεται φυσιολογικό, σαν τα «είδη υγιεινής» που τρώει η κυρία Δημητρίου.

Στους καιρούς της αγλωσσίας, όπου οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους, η δε ρητορεία μοιάζει με αυτοσχέδια παράγκα η οποία προστατεύει από τον ήλιο τον πλανόδιο μανάβη, το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός μιλάει τα ελληνικά σαν την Δέσποινα Στυλιανοπούλου όχι μόνον δεν βγάζει γέλιο, αλλά θεωρείται και φυσιολογικό. Εδώ θα κολλήσουμε τώρα; Ναι, εδώ θα κολλήσουμε διότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε η γλώσσα ούτε το μορφωτικό επίπεδο. Το πρόβλημα είναι ότι ο πρωθυπουργός μιλάει στον ελληνικό λαό λες και απευθύνεται σε έναν από τους χαρακτήρες που ενσάρκωνε ο Ρίζος στις κωμωδίες. Μόνον όταν η κρίσιμη μάζα συνειδητοποιήσει το γελοίον του πράγματος, τότε θα παιχτεί και η τελευταία σκηνή της αριστερής κωμωδίας.