Ο Γερμανός συνταξιούχος

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Την είδηση τη συνοδεύουν συμπεράσματα ευοίωνα για το μέλλον της χώρας. Η Ελλάδα, επιτέλους, γίνεται και χειμερινός προορισμός. Χρόνια το παλεύαμε και τώρα το καταφέραμε εξαιτίας, ή χάρη, της ενεργειακής κρίσης. Συνταξιούχοι του ευρωπαϊκού Βορρά σκοπεύουν να περάσουν τους μήνες του χειμώνα στον ήπιο Νότο μας. Oσο νοτιότερα, τόσο καλύτερα. Στόχος η Κρήτη. Ας είναι καλά και η κλιματική αλλαγή. Δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ το προφανές: αρκετούς συνταξιούχους διαθέτουμε. Τι τους θέλουμε τους εισαγόμενους; Είμαστε μια χώρα συνταξιούχων. Η μισή πολιτική ζωή μας στρέφεται γύρω από το ύψος και την καταβολή των συντάξεων. Από την άλλη μισή, το μεγαλύτερο μέρος το αφιερώνουμε στη φρίκη που παράγει η κοινωνία μας – ιδανικό θέαμα για συνταξιούχους που ως απόμαχοι αισθάνονται πως η φρίκη δεν τους αφορά παρά μόνον ως θέαμα και ακρόαμα. Και ό,τι περισσεύει το καλύπτουν διάφορες λεπτομέρειες, όπως ο Ερντογάν, η Ουκρανία, ο Πολάκης και οι επόμενες εκλογές. Το λέω αυτό για να προλάβω την εύλογη ένσταση: τον Έλληνα συνταξιούχο τον πληρώνει ο ενεργός πληθυσμός της χώρας. Ένας εργαζόμενος για δύο συνταξιούχους, αν δεν κάνω λάθος. Τον Γερμανό τον πληρώνει ο Γερμανός και σ’ εμάς δίνει τα χρήματά του. Όμως το ζήτημα δεν είναι οικονομικό, όσο κι αν το οικονομικό έχει σημασία. Το ζήτημα είναι κοινωνικό και κυρίως ψυχολογικό.

Ποια είναι η ψυχολογική κατάσταση μιας κοινωνίας της οποίας την πλειονότητα αποτελούν συνταξιούχοι; Και όσοι δεν είναι συνταξιούχοι προσβλέπουν στην αναβάθμισή τους σε συνταξιούχους, όπως κάποτε οι κομμουνιστές ονειρεύονταν την αταξική κοινωνία. Καλύτερα απ’ τον Παράδεισο, αφού η σύνταξη αφορά την επί γης ζωή. Όταν μια κοινωνία έχει αναγάγει τη ζωή του συνταξιούχου σε ιδανικό, τότε έχει η ίδια ακυρώσει τα δημιουργικά της κύτταρα. Ας μη γελιόμαστε. Στην Ελλάδα συνταξιούχος δεν γίνεσαι. Γεννιέσαι. Και σε αυτό οφείλεται και η αδιαφορία για την παιδεία. Η παιδεία καλλιεργεί ενεργούς πολίτες. Παρ’ ημίν προετοιμάζει τους νέους για να διασχίσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται το στάδιο του ενεργού πολίτη και να θεμελιώσουν το δικαίωμα στη σύνταξη – με ενθουσιάζει, ειρήσθω εν παρόδω, η έκφραση. Είναι κάτι σαν το τάγμα της καλτσοδέτας. Όσο για τους Γερμανούς τουρίστες, ε, αυτοί εδραιώνουν την πεποίθησή μας ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα για συνταξιούχους.

Κοπτόμεθα για το δημογραφικό. Παλεύουμε με τους αριθμούς που δεν μας βγαίνουν. Και δεν σκεφτόμαστε ότι το δημογραφικό μπορεί και να είναι θέμα ποιότητας. Ότι η ιδεολογία του συνταξιούχου υπονομεύει τον δυναμισμό των νεότερων γενεών, με αποτέλεσμα να εξασθενίζει όλο και περισσότερο το κοινωνικό τους εκτόπισμα.