Το αίσθημα της ντροπής

kathimerini.gr

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Προ μηνών στο Παρίσι συνελήφθη κάποιος ο οποίος είχε τη φαεινή ιδέα να ανάψει το τσιγάρο του στη φλόγα που καίει κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου. Το αντίστοιχο του δικού μας Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου. Έκτοτε, τα πολιτικά πράγματα στη Γαλλία πάνε από το κακό στο χειρότερο. Σε αντίθεση με τα δικά μας πολιτικά πράγματα, τα οποία, επειδή σέβονται τη δημοκρατία, αφήνουν το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου στο έλεος του λαού. Στο κάτω κάτω στον λαό ανήκει και όποιος μιλάει στο όνομά του δικαιούται να το χρησιμοποιεί κατά βούλησιν. Φλόγα δεν υπάρχει για να ανάψεις τσιγάρο, υπάρχει όμως άπλετος χώρος για να στήσεις αντίσκηνα και να οργανώσεις συνάξεις με παλαιστινιακές σημαίες. Αφήνω κατά μέρος τα κεράκια του νεκροταφείου, που υποτίθεται πως τιμούν τη μνήμη των νεκρών των Τεμπών. Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου είναι αφιερωμένο στους ήρωες του Εθνους. Και γι’ αυτό η ύπαρξή του είναι η παραδοχή πως υπάρχει μια μνήμη, η οποία είναι ανώτερη και ισχυρότερη από το εκάστοτε παρόν της ζωής μας και τα προβλήματά της. Ακόμη και οι Γερμανοί, επί Κατοχής, το σεβάστηκαν. Το Μνημείο δεν ανήκει στον «λαό», ούτε σε όσους υποτίθεται πως τον εκπροσωπούν. Το Μνημείο ανήκει στο Έθνος, στην ιστορία του, στην κοινή του μνήμη.

Δεν ενδιαφέρει ποσώς ποιος είναι αρμόδιος για τη φύλαξή του. Αν δηλαδή είναι το υπουργείο Άμυνας ή το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Εκείνο που ενδιαφέρει, αντιθέτως, είναι ότι η πολιτεία οφείλει να το προστατεύει από τους καταπατητές του. Οφείλω να ομολογήσω ότι τόσο καιρό, όποτε τύχαινε να περάσω από το Σύνταγμα και έβλεπα την εμποροπανήγυρη της «ευαισθησίας», δεν αισθανόμουν ούτε θυμό, ούτε οργή για την αδυναμία της πολιτείας να προστατεύσει την αξιοπρέπεια του εθνικού συμβόλου. Ντροπή αισθανόμουν. Ντροπή όχι μόνον για όσους θεωρούσαν πως είχαν το δικαίωμα να καταπατήσουν τον ιερό χώρο, αλλά και για όσους, όπως κι εγώ, περνούσαν αδιάφοροι. Υπάρχει η κοινοτοπία του κακού. Υπάρχει και η κοινοτοπία της αναισχυντίας. Την έχουμε συνηθίσει. Τόσο καιρό οι κυβερνώντες δεν είχαν το θάρρος να αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια του χώρου. Έστω και αργά το θυμήθηκαν. Μένει να δούμε πώς θα το εφαρμόσουν. Θα τολμήσουν να εκδιώξουν τους καταληψίες; Ή μήπως θα μπλέξουν στον κυκεώνα των αρμοδιοτήτων που μετατρέπει το αυτονόητο σε τετραγωνισμό του κύκλου; Και το κυριότερο: θα βρουν τον τρόπο να προστατεύσουν το μνημείο από τους επίδοξους καταπατητές του στο μέλλον; Θα μου πείτε, εδώ δεν μπορούν να προστατεύσουν την Ακρόπολη από την μπουγάδα που απλώνει κάθε τόσο το ΚΚΕ. Εδώ που τα λέμε, όταν χαθεί το αίσθημα της ντροπής, καμία αστυνομία δεν μπορεί να το αποκαταστήσει.