Ο Τσίπρας θέλει. Μπορεί;

Γράφει: Γιώργος Λιακόπουλος 

Πόσο πιθανό είναι να δούμε στην Ελλάδα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο κοντά βρίσκεται το ενδεχόμενο να γίνει ο Αλέξης Τσίπρας Πρωθυπουργός; Πόσο εύκολο είναι να επαναληφθεί το στοίχημα του Ανδρέα Παπανδρέου που μετέτρεψε ένα δυναμικό κίνημα-αλαλούμ, με κυβερνητική δύναμη;

Απαντήσεις δεν υπάρχουν. Αλλά θα υπάρξουν σύντομα. Για την ακρίβεια θα υπάρξουν στο επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα υπάρξουν από όσα θα κάνει, ή δεν θα κάνει, ο Αλέξης Τσίπρας. Από αυτό το συνέδριο θα βγει είτε πραγματικά υποψήφιος Πρωθυπουργός και τα υπόλοιπα θα είναι θέμα χρόνου, είτε μια τελειωμένη ιστορία, διάττων αστέρας καταδικασμένος να σβήσει. Και τα δυο θα κριθούν από τον ίδιο.

Για την ακρίβεια, θα κριθούν από τον βαθμό που έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι πανίσχυρος στον χώρο. Πήρε ένα βαβυλωνιακό πολιτικό σχήμα που έμπαινε στη Βουλή με την ψυχή στο στόμα και το κατέστησε αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τον πείσει ότι είναι καιρός να σταματήσει να παίζει τον ισορροπιστή με τα γκρουπούσκουλα και να γίνει αρχηγός κόμματος και μέλλων Πρωθυπουργός. Πιο απλά να αποκτήσει κόμμα. Με οργανωτική δομή, ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά και με πρόγραμμα. Αν έχει απορίες για το πώς γίνεται κανείς πρωθυπουργός και πώς φτιάχνεται ένα κόμμα, ας ρωτήσει τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και άλλους που βρίσκονται δίπλα του, πώς το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου πριν το 1981.

Πιο απλά, ο Τσίπρας θα θέσει αληθινά υποψηφιότητα για την εξουσία μόνο αν στο συνέδριο κάνει δυο απλά πράγματα.

-Πρώτο, να διαλύσει τις περίφημες συνιστώσες. Όχι να περιμένει από τις ίδιες να αυτοδιαλυθούν. Να τις διαλύσει με δική του απόφαση. Όποιος έχει αντίρρηση να κατέβει από το τρένο. Και, φυσικά, να πάρει μαζί του και τις ανοησίες, τις ακρότητες, τις παλαιολιθικές θεωρίες, τις εμμονές και τις αριστεριστικές μπαρούφες που καταπονούν όποιον μπαίνει στον κόπο να παρακολουθήσει τι συμβαίνει σε αυτόν τον χώρο. Για τα κόμματα εξουσίας η πολυφωνία έχει όρια. Πρωτίστως, όρια λογικής.

Ταυτόχρονα, να διακηρύξει με διαύγεια και καθαρότητα ποια είναι η ιδεολογία του, τι πιστεύει για τη σχέση της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση -εγκαταλείποντας τις αμφισημίες, ή τις ανιστόρητες και επικίνδυνες θεωρίες αντιευρωπαϊκού χαρακτήρα- και ποια είναι η πολιτική του σε όλα τα μεγάλα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Με καθαρές γραμμές και απλές κουβέντες. Αλλά με σοβαρότητα - όχι με μαγκιές του τύπου «σε μια νύχτα θα καταργήσω το Μνημόνιο».

-Δεύτερο να εκπονήσει ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα κατά τομέα, κατά θέμα και κατά κοινωνική ομάδα, με ρεαλισμό, χωρίς υπερβολές, χωρίς ακατάσχετη υποσχεσιολογία και χωρίς πράγματα που δεν γίνονται. Δεν βρισκόμαστε στο 1981, αλλά στο 2013. Η Ελλάδα είναι χώρα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ενταγμένη σε ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων και μπορεί να κάνει συγκεκριμένες κινήσεις -εκτός αν αποφασίσει να αυτοκαταστραφεί- και σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται προγραμματικό λόγο χωρίς μικρομεγαλισμους, με σαφήνεια, με ενιαία διατύπωση και με ορατά τα πρόσωπα που θα αναλάβουν την υλοποίηση. Οι πολίτες πρέπει να ξέρουν ποια πρόσωπα θα εμπιστευτούν.

Τα υπόλοιπα είναι θέμα ενημέρωσης και ας αναλάβει ο έμπειρος Μουλόπουλος να φτάσουν στους πολίτες με κατανοητό τρόπο.

Το συμπέρασμα είναι απλό. Αν το συνέδριο δεν βγάλει ενιαίο κόμμα με απόλυτη κυριαρχία Τσίπρα και με επαρκή στελέχωση και αν αυτό το κόμμα δεν προτάξει ένα σοβαρό και υπεύθυνο πρόγραμμα με προσωποποιημένη την προοπτική εφαρμογής του, τότε "χαιρέτα μας τον πλάτανο", που λένε και στο Αθαμάνιο. Και επειδή και τα δυο εξαρτώνται από τον ίδιο τον Τσίπρα αποκλειστικά, θα αδικήσει τον εαυτό του αν κλωτσήσει την ευκαιρία. Δεν φτάνει να θέλει. Πρέπει να αποδείξει και ότι μπορεί. Τα υπόλοιπα είναι σε κουβέντα να βρισκόμαστε.

Την επομένη του συνεδρίου λοιπόν θα είναι ορατό αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε τροχιά εξουσίας και αν αυτό θα είναι θετική εξέλιξη για τη χώρα ή, απλώς: "καλά περάσαμε ως αξιωματική αντιπολίτευση, καιρός να επιστρέψουμε στα κυβικά μας".