eirinika.gr
Το ανοµολόγητο όνειρο κάθε έλληνος πρωθυπουργού είναι µια πρόσκληση από την Ουάσιγκτον. Η εµφάνιση του δικού µας δίπλα στον Πλανητάρχη αποτιµάται πολιτικά ως ιδιαιτέρας αξίας - είναι η µοναδική περίπτωση που δεν μιλάμε για ευνοιοκρατία, καπιταλισμό, διεθνή ιμπεριαλισμό κ.λπ.
Αν τώρα κάθε τέτοια επίσκεψη παράγει θετικά αποτελέσματα ή όχι, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Χρειάζεται γνώση των θεμάτων, απαιτείται τόλμη πολιτική, ενώ και η καλή συγκυρία δεν βλάπτει.
Οι μεγάλες δυνάμεις έχουν κακομάθει και οι «μικροί» οφείλουν να προσέχουν.
Είναι γνωστά, σε γενικές γραμμές, τα σχετικά με την επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργού το 1964 στην Ουάσιγκτον. Στο αεροπλάνο που τον μετέφερε η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή. Είχε μόλις γίνει γνωστό ότι ο τότε πρωθυπουργός είχε πεισματικά αρνηθεί να συναντηθεί με τον τούρκο συνάδελφό του Ισμέτ Ινονού που βρισκόταν τις ίδιες ημέρες στην αμερικανική πρωτεύουσα.
Σε ερώτηση δημοσιογράφου «γιατί, Πρόεδρε, αρνείσθε τη συνάντηση με τον Ινονού;» απάντησε χαμογελώντας: «Παιδί μου, Γιώργο... Είναι γέρων, είναι κωφός και είναι και κοντός»..!
Η επίσκεψη έγινε, η συνάντηση όχι. Ο (γέρος) Παπανδρέου προκάλεσε, με τη σθεναρή του άρνηση να συζητήσει με τον γεροντότερόν του Ινονού, τον... θαυμασμό του προέδρου Τζόνσον που αποτυπώθηκε αργότερα σε απόρρητο τηλεγράφημα του πρέσβη μας στην Ουάσιγκτον. Ο έμπειρος διπλωμάτης έγραφε στον πρωθυπουργό ότι η αντίστασή του στις πιέσεις του Τζόνσον απέληξε σε διπλωματική νίκη της Ελλάδας, αλλά συνιστά ήττα των ΗΠΑ. Και οι μεγάλες δυνάμεις σπανίως αποδέχονται την ήττα τους.
Ο Γ. Παπανδρέου έπεσε μερικούς μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1965.
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει ότι τώρα πλέον τα εσωτερικά μας δεν ενδιαφέρουν τους Αμερικανούς. Τα προβλήματα είναι περιφερειακά και η υπερδύναμη θέλει αποκλειστικές «συνεργασίες»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου