Η Αριστερά είναι συνήθεια

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Τι σας έρχεται στον νου όταν μαθαίνετε ότι ο Γιώργος Νταλάρας θα τραγουδήσει στο φεστιβάλ της ΚΝΕ; Εννοώ εκτός από την έκπληξη, τη δικαιολογημένη, που αισθάνεσαι όταν μαθαίνεις ότι ο ωραίος αυτός θεσμός του ελληνικού φθινοπώρου ζει όχι μόνον στις καρδιές μας, αλλά και στο Πάρκο Τρίτση. Προσωπικά, μου ήρθε μια διάθεση συννεφιάς. Πώς είναι όταν, ενώ ορέγεσαι φιλέτο ταρτάρ με τηγανητές πατάτες, διαπιστώνεις πως οι οικοδεσπότες είναι ορκισμένοι χορτοφάγοι και τρελαίνονται για ταμπουλέ; Χειρότερα ακόμη, όταν το άκουσα, με κατέλαβε το ίδιο αίσθημα πλήξης που με καταλαμβάνει όταν κάποιος γνωστός από παλιά με ρωτάει «τι γράφεις αυτόν τον καιρό;». Διότι το ζήτημα με όλους αυτούς, και τον Νταλάρα και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τα «πάγωσε η τσιμινιέρα» και το προλεταριάτο και τα σφυροδρέπανα, δεν είναι πολιτικό. Είναι ψυχολογικό. Είναι αυτό το αίσθημα της βαριάς ακινησίας που ρουφάει τους χυμούς της ζωής για να συντηρηθεί.

Θα μπορούσα να πω το ίδιο για την Αριστερά. Η Αριστερά έχει πάψει προ πολλού να παράγει πολιτική, να συμμετέχει στον μετασχηματισμό των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων. Ο ρόλος της όμως είναι ψυχολογικός. Εξακολουθεί να συντηρεί ζωντανά σύνδρομα που είναι μεν εγγεγραμμένα στο κοινωνικό ασυνείδητο, αδυνατούν όμως να παραγάγουν έργο, άρα να βρουν τη θέση τους στο συντακτικό της συνείδησης. Το ΚΚΕ μπορεί να μη συμμετέχει στις πολιτικές εξελίξεις, ο βυζαντινισμός του μπορεί να μην αντέχει στη δοκιμασία της ζωής, όμως η άθεη θεοκρατία του έχει έναν ρόλο που ξεπερνάει κατά πολύ τα εκλογικά του ποσοστά. Τοποτηρητής του πνεύματος του Εμφυλίου και της κομμουνιστικής γνησιότητας, άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ, όμως λειτουργεί σαν το λεξικό που δίνει τη γνήσια σημασία σε όσες λέξεις χρησιμοποιεί ο Τσίπρας. Και όχι μόνον. Oποιος επικαλείται το πρόσημο «αριστερά» στην Ελλάδα του 2017 τοποθετείται και απέναντι στον Νταλάρα και στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και στο ΚΚΕ. Η άρνηση του Κοντονή, και όχι μόνον, να καταδικάσει τα εγκλήματα του κομμουνισμού δεν είναι τυχαία. Πόσοι υποψήφιοι της Κεντροαριστεράς πήραν θέση για την καταδίκη;

Η παρουσία του Νταλάρα στο φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι συμβολική. Το ΠΑΣΟΚ λεηλάτησε την ιδεολογία του ΚΚΕ για να επιβληθεί και τώρα το ΚΚΕ εκδικείται παίρνοντάς του τον τραγουδιστή του. Το ζήτημα θα ήταν γραφικό, αν δεν σηματοδοτούσε, έστω με τη γραφικότητά του, αυτήν την καταραμένη ψυχολογία ενός τμήματος, διόλου αμελητέου, της κοινωνίας μας. Την αδυναμία του και τον φόβο του να αντιμετωπίσει τις συνήθειές του. Η Αριστερά είναι συνήθεια, σαν το φεστιβάλ της ΚΝΕ ή τη φωνή του Νταλάρα. Δεν εγγυώμαι ότι δεν θα πεθάνουμε από πλήξη.