Κυβέρνηση και τρόικα θεωρούν τους καθηγητές παρίες ενός συστήματος εκπαίδευσης που σε πολλές εκφάνσεις του αντιμετωπίζεται μάλλον ως περιττή πολυτέλεια.
Οι συνεχείς περικοπές μισθών, η υποβάθμιση του ρόλου τους, η διαθεσιμότητα, η υποχρεωτική περιφορά τους σε διάφορα σχολεία δείχνουν ανάγλυφα τις προθέσεις των κυβερνώντων.
Δεν θέλει η εξουσία τους καθηγητές (και τους δασκάλους) συμμάχους και συνδιαμορφωτές μιας στρατηγικής για σύγχρονη και αναβαθμισμένη Παιδεία. Προτιμά να τους έχει απέναντί της, φοβισμένους, ανασφαλείς και εξαρτημένους. Υποχείρια και πειθήνια όργανα των επιλογών της.
Δεν είναι αυθεντία οι εκπαιδευτικοί. Δεν έχουν τις λύσεις για όλα τα προβλήματα. Πολλές φορές έχουν κάνει σοβαρά λάθη. Ομως, τώρα δεν μπορούν οι εκπρόσωποι της πολιτικής τάξης να ισχυριστούν ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν άδικο. Αδιάψευστος μάρτυράς τους η πραγματικότητα των ελληνικών σχολείων και το επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης.
Η κυβέρνηση όμως δεν παίρνει μέτρα για να βελτιώσει την κατάσταση. Αντιμετωπίζει την Παιδεία με καθαρά λογιστικούς όρους. Την εντάσσει στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, ενώ θα έπρεπε να είναι ο βασικός πυλώνας της αναπτυξιακής προσπάθειας. Το νέο Λύκειο κινείται σ' αυτή τη λογική. Στέλνει κι άλλους μαθητές, κυρίως των πιο αδύναμων τάξεων, εκτός σχολείου.
Το Μνημόνιο συρρικνώνει τα έξοδα του κράτους για την Παιδεία και συμπιέζει τα κόστη. Παντού. Από το Δημοτικό ώς το Πανεπιστήμιο επικρατεί η ίδια νεοφιλελεύθερη λογική. Λιγότερα σχολεία, περισσότεροι μαθητές, λιγότεροι δάσκαλοι. Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή έκλεισαν 2.500 σχολεία και δεν διορίστηκε ούτε ένας καθηγητής.
Αυτοί που ευθύνονται για τα σημερινά χάλια της εκπαίδευσης αποδεικνύονται παντελώς ανίκανοι και να την αναγεννήσουν. Εξαντλούν τις παρεμβάσεις τους στη μικροδιαχείριση της μιζέριας. Δεν έχουν όραμα για την Παιδεία. Δεν εισηγούνται κάποια τομή. Και δεν διαβουλεύονται με κανέναν. Ο εθνικός διάλογος, μια ανοικτή δημόσια συζήτηση όλων των εμπλεκομένων, είναι στην Ελλάδα άγνωστες λέξεις.
Οι γονείς, που αγωνιούν για τη σωστή, επαρκή μόρφωση των παιδιών τους, ταλαιπωρούνται από τον απαράδεκτο αυτό αναλφαβητισμό της πολιτικής τάξης. Μπροστά στα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί παραμένουν αμήχανοι και δύσπιστοι. Τα παιδιά τους και η ζωή τους είναι στον αέρα.
Το χειρότερο: Μπροστά σ' αυτό το αδιέξοδο, γονείς και καθηγητές στρέφονται συχνά ο ένας εναντίον του άλλου. Θύματα και οι δύο του ίδιου εγκληματικού κράτους.
Παιδεία πάνω απ' όλα σημαίνει διάλογος. Σύνθεση απόψεων. Κοινές λύσεις. Αντ' αυτών, επικρατεί η ζούγκλα. Απ' το κεφάλι βρομάει το ψάρι.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου