#δεν έχω να πληρώσω

kathimerini.gr

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Οφειλές, χρέη, διαρκείς «ρυθμίσεις» που απλώς επιτείνουν την αγωνία και παρατείνουν το αδιέξοδο. Ελεύθεροι επαγγελματίες, συνταξιούχοι, εργαζόμενοι (κατ’ ευφημισμόν) στον ιδιωτικό τομέα, άνθρωποι που διαμαρτύρονται όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί αδυνατούν να πληρώσουν.

Ποια είναι η διαφορά; Αβυσσαλέα. Το κίνημα «Δεν πληρώνω», που εμφανίστηκε από τα πρώτα χρόνια της κρίσης, υποστηριζόμενο από τους σημερινούς κυβερνώντες, παρανομούσε για να δηλώσει την αντίθεσή του στο «κατοχικό μνημόνιο», υποθάλποντας όσους προτάσσουν το ατομικό και υποτιμούν το δημόσιο συμφέρον. Σήκωνε μπάρες διοδίων, αυθαιρετούσε όσο και όπως μπορούσε, συμμετείχε στον χορό των «Αγανακτισμένων», έστρωνε το χαλί της «ανυπακοής» με δήθεν περηφάνια και άφθονη προκατάληψη.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες που διαδηλώνουν «δεν έχω να πληρώσω, δεν έχω άλλα να δώσω», δεν αρνούνται να πληρώσουν γιατί θεωρούν ότι το χρέος της χώρας είναι «επαχθές και επονείδιστο», αλλά γιατί τα κυβερνητικά μέτρα εξουθενώνουν, εξουδετερώνοντας ακόμη και εκείνους που έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Οταν οι εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών δεσμεύουν πολύ πάνω από το μισό των εσόδων τους, ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε όμηρο του κράτους, οι φόροι μοιάζουν με λύτρα, κανένα επιχείρημα δεν πείθει για την αναγκαιότητα των νέων μέτρων που ψηφίστηκαν ούτε κάμπτεται από την αόριστη προοπτική των αντιμέτρων.

To «δεν έχω να πληρώσω» δεν είναι σύνθημα των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος, είναι διαπίστωση των ηττημένων από λογαριασμούς.

Η διαχρονική ανικανότητα ή και απροθυμία των κυβερνήσεων να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή είναι η μία πλευρά του προβλήματος, η οποία τώρα πια εντείνεται και από την πίεση της φοροκαταιγίδας. «Για να χτιστεί φορολογική συνείδηση χρειάζεται όσοι φοροδιαφεύγουν να καταλάβουν ότι κάποιος άλλος πληρώνει και επιβαρύνεται με τους φόρους τους», έλεγε πρόσφατα σε συνέντευξή της στην «Κ» (15/05) η Νίνα Ολσον, το νούμερο τρία της αμερικανικής εφορίας (IRS). Και συμπλήρωνε: «Ο φορολογούμενος για να είναι συνεπής θα πρέπει να αισθάνεται ότι υπάρχει ανταποδοτικότητα. Οτι οι φόροι που πληρώνει γίνονται δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία. Πρέπει το κράτος να εξηγεί». Η περιγραφή της κ. Ολσον είναι το «επόμενο» βήμα που δεν κατακτήσαμε ποτέ.

Βρισκόμαστε διαρκώς στο προηγούμενο, το οποίο τώρα επιδεινώθηκε, έγινε αβάσταχτο. Μια κατηγορία πολιτών, η ίδια που σηκώνει το μεγαλύτερο φορολογικό βάρος, δεν έχει άλλα όρια να υπερβεί. Δεν αγανακτεί, έχει απελπιστεί. Το πρώτο ξεθυμαίνει, το δεύτερο συνθλίβει.