Να ζήσουμε να το θυμόμαστε

kathimerini.gr

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Δεκαετίες τώρα, όλοι συμφωνούν ότι «κάτι» έπρεπε να γίνει. «Κάτι», σαν αυτά τα απλά που όταν τα μεταφέρεις στο περιβάλλον του δημόσιου λόγου γίνονται αυτονόητα με ειδικές ανάγκες. Ε ναι, κάτι έπρεπε να γίνει στο πανεπιστήμιο. Ξεκινώντας από τα σκουπίδια και τη βρώμα, περνώντας στα μισοάδεια αμφιθέατρα, στους εκβιασμούς των καθηγητών, στη βία, στις βιοτεχνίες μολότοφ, στη διακίνηση ναρκωτικών και φτάνοντας ώς τα κακογραμμένα συγγράμματα, στις σχολές που λειτουργούν μόνο για να συντηρούν θέσεις εργασίας, στην αποσκελετωμένη γραφειοκρατία, στον ασφυκτικό τους εναγκαλισμό με την πολιτική εξουσία, κοινώς με το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης. Το δημόσιο πανεπιστήμιο χρειαζόταν ριζικές λύσεις για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει στον σημερινό κόσμο.

Διορθωτικές κινήσεις έγιναν και από την κ. Γιαννάκου και την κ. Διαμαντοπούλου. Ομως, στη γερασμένη κοινωνία μας η δύναμη της αδράνειας είναι ισχυρότερη από την ανάγκη για ζωή. Ο πρώτος υπουργός Παιδείας της Αριστεράς έδωσε τον τόνο καταδικάζοντας την αριστεία. Το δημόσιο πανεπιστήμιο έπρεπε να παραμείνει μια μηχανή παραγωγής μετριότητας, όπου το ζητούμενο δεν είναι η παιδεία, αλλά η δημοκρατία, όπως είπε χθες ο πρωθυπουργός. Να παραμείνει το άσυλο ανιάτων πανεπιστημιακών και των φοιτητών τους που παλεύουν να εξουδετερώσουν όσους πιστεύουν ότι στις πανεπιστημιακές αίθουσες μετακινείται γνώση και προωθείται η έρευνα. Είχε δίκιο η κ. Κεραμέως όταν είπε ότι δεν ήταν έτσι η Αριστερά. Και ας ξεσηκώθηκε ο Μόμπι Ντικ του Διαδικτύου να τη φάει στο όνομα ενός φιλελευθερισμού εξίσου αγκυλωμένου με την Αριστερά που υποτίθεται πως πολεμάει.

Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου είναι ο επικήδειος του δημόσιου πανεπιστημίου. Θα συνεχίσει να επιζεί όσο απαγορεύεται η ίδρυση ιδιωτικών. Ομως θα πεθάνει από φυσικό θάνατο, επειδή θα πάψει να μεταβολίζει. Αυτός είναι ο στόχος του; Το επαναλαμβάνω: το πρόβλημα με αυτήν την Αριστερά είναι ψυχολογικό. Περιφρονούν τον κόσμο που τους ανέδειξε και θέλουν να τον εκδικηθούν. «Αν καθηγητές είναι η Φωτίου κι εγώ, ε τότε σ’ αυτό το πράγμα αξίζουν τα χειρότερα». Δεν ξέρω αν το σκέφτηκε έτσι ακριβώς ο Γαβρόγλου, πάντως ο τρόπος με τον οποίον υποβαθμίζει τη λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου κάπου εκεί σε οδηγεί.

Οσο κι αν πιστεύω ότι πρέπει, επιτέλους, να επιτραπεί η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, επί ίσοις όροις, άλλο τόσο πιστεύω στην ανάγκη ύπαρξης του δημόσιου πανεπιστημίου. Ο Γαβρόγλου το παραδίδει άοπλο σε όλες τις αναπηρίες που το υπονομεύουν δεκαετίες τώρα.